Κι επειδή μπορεί να βγει η Χρυσούλα Διαβάτη και να πει «δεν την ξέρω την κυρία Δούκα», εμείς την ξέρουμε και την παραξέρουμε. Κι όταν γράφει κάτι, το διαβάζουμε με προσοχή κι ύστερα το δένουμε κορδέλα στα μαλλιά και βγαίνουμε βόλτα στις πλατείες ξυπόλητοι. Κι άσε τις μεταξωτές κάλτσες με τα λουστρινάκια να μας κυνηγούν και να τρώνε τη σκόνη μας.

Δεν ήρθαν ακόμα τα χρόνια της λιακάδας στη δημοσιογραφία. Δεν έφτασαν ακόμα αλλά όπου να ‘ναι θα μας χτυπήσουν το κουδούνι.

Ναι, γεια σας…

Έχει φύγει το παιδί.

Έχει φύγει το παιδί, μωρό μου. Έχει φύγει κι έρχεται και πίσω δεν γυρίζει.

Οι δημοσιογράφοι που περιγράφει η Μάρω είναι ακριβώς αυτοί που κατάπιαν αμάσητη και χωρίς νεράκι κοτζάμ λίστα Πέτσα. Θυμάμαι μια δευτερότριτη στα «ΝΕΑ» όπου δούλευα, όσο καιρό έπαιζε πρώτη είδηση το σκάνδαλο αυτό, κιχ δεν έβγαζε.
Μόλις ο Μαρινάκης αρνήθηκε την κρατική επιδότηση, η ίδια πάντα ξεφώνιζε «δώσε πόνο, πρόεδρε».

Ούτε τα προσχήματα μιλάμε. Ούτε καν αυτά.

Είναι οι τύποι που πάντα πορεύονται πίσω από τους δυνατούς του χώρου. Είναι οι τύποι που πάντα τα έχουν καλά με αυτούς που «πρέπει». Και κυρίως με αυτούς από τους οποίους έχουν ευεργετηθεί.

Γιατί μη νομίζετε ότι οι δημοσιογράφοι της μεταξωτής κάλτσας τα παίρνουν χοντρά και σε μικρά χαρτονομίσματα. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να δωροδοκήσεις. Να τους δώσεις δεύτερη δουλίτσα σε κομματικά γραφεία τύπου. Να βολέψεις την κορούλα τους στη Γραμματεία της Βουλής. Να προσλάβεις τη γυναίκα τους σε διοικητικό πόστο σε νοσοκομείο π.χ. (λέμε στην τύχη, ρε παιδί μου) κι ας μην έχει τα φόντα.

Αυτοί είναι οι δημοσιογράφοι της μεταξωτής κάλτσας.

Αυτοί που λιβανίζουν υπουργό και εσύ τώρα στις διακοπές σου τους πετυχαίνεις να μένουν μαζί στο ίδιο ξενοδοχείο με σένα (τρου στόρι).
Αυτοί κι αυτές που χορεύουν τσιφτετέλια και ποζάρουν αγκαλίτσα με δαύτους. Αυτοί που βγαίνει ο κάθε Άδωνης και τους ξεφτιλίζει στην τηλεόραση. Κι αντί να τον πετάξουν έξω, χασκογελάνε σαν τα πρόβατα -αν χασκογελάνε τα πρόβατα.

Επί προσωπικού, είχα την τύχη τα τελευταία είκοσι χρόνια να δουλεύω από το σπίτι μου και να στέλνω κείμενα χωρίς να πατάω στο γραφείο. Κι επειδή είμαι πολλά χρόνια στα συστημικά μαγαζιά του χώρου μας, με εκδότες καλούς, κακούς, μπήχτες, λαμόγια, τραμπούκους, και τα έχω δει όλα, να πω πως υπήρξαν και συνάδελφοι που ήταν τιμή μου να δουλεύω στο διπλανό γραφείο. Γιατί πληρωμένος κονδυλοφόρος δεν είναι αυτός που γράφει και πληρώνεται για τη δουλειά του. Πληρωμένος κονδυλοφόρος είναι αυτός που γράφει ό,τι του υπαγορεύει ο εργόδοτης του.

Δούλοι είναι όλοι αυτοί οι τύποι. Δούλοι, δουλάρες με ακριβά αυτοκίνητα και ψιλονόστιμα σπίτια -όχι και βιλάρες, μη φανταστείς, μεγαλομεσαία πράγματα. Οι αστοί οι περίπου, οι αστοί οι σχεδόν. Καημενούληδες, μωρέ.

Έχει φύγει το παιδί, κυρία μου.

Αλλάζουν οι εποχές και αλλάζουν προς το καλύτερο.
Μια καινούργια δημοσιογραφία ανατέλλει, ψυχούλες μου πανέμορφες, αγάπες μου εσείς.
Μια δημοσιογραφία που τη φέρνουν στο κατώφλι σας νέοι συνάδελφοι με μυαλά ορθάνοιχτα, να φυσάει το ρεύμα και να τα κάνει όλα λαμπόγυαλο.

Σήμερα Δευτέρα ξεκινάει εδώ κάτι καινούργιο.

Έγραψε ο Κωνσταντίνος Ταχτσίδης όσα φίλοι και γνωστοί τού λένε: «Μα είστε τρελοί; Πού πάτε χωρίς επιχειρηματικές και κομματικές πλάτες; Θα σας πολεμήσουν». 

Χωρίς πλάτες λοιπόν. Μόνο τις δικές μας. Γιατί τη δημοσιογραφία θα την αλλάξουν οι νεότεροι. Και μαζί τους, μία συνάδελφος… μιας άλφα ηλικίας θα κάνει ό,τι μπορεί για να τους βοηθήσει.

Τελειώνουν τα χαϊλίκια τους, ειλικρινά το πιστεύω. Και η δημοσιογραφία θα αλλάξει, Μάρω.

Έχει φύγει το παιδί.

Και θα τους πετύχει με το σκατό στην κάλτσα. Τη μεταξωτή.