Πέμπτη 21 Ιανουαρίου. Παγκόσμια, λέει, ημέρα αγκαλιάς. Χαζό κάπου αυτό με τις παγκόσμιες ημέρες; Χαζό κάπου αυτό. Αλλά ενίοτε και μια αφορμή για να σκεφτείς. Να σκεφτείς ας πούμε ότι η αγκαλιά μπορεί να έχει την ίδια περίπου λειτουργία ανάμεσα σε δύο ανθρώπους είτε τους συνδέει οικογενειακή σχέση, είτε φιλική, είτε ερωτική: η αγκαλιά λέει πάντα σ’ αγαπώ, χωρίς τα βαρίδια του σ’ αγαπώ.

Φορτώνουμε τις λέξεις με τόσο βάρος και τόση σημασία, τις εντάσσουμε σε ένα σύστημα γεμάτο αλληλεξαρτήσεις κι αλισβερίσια, τις κάνουμε αγκωνάρια.
Το σ΄αγαπώ πρέπει να σημαίνει πράγματα, δεν κάνει να λέγεται έτσι επιπόλαια, οφείλει να πιστοποιείται από αποδείξεις, δεσμεύσεις, συχνά θυσίες.
Κάπως έτσι, ζευγάρια που χωρίζουν, φίλοι που τσακώνονται, συγγενείς που πικραίνονται κι απομακρύνονται, θα επανεξετάσουν αναδρομικά το τι σήμαινε το σ΄αγαπώ, το πόσο κούφιος λόγος κενός περιεχομένου ή και πόσο ψέμα ήταν: «Δεν μου λέει τίποτα το σ’ αγαπώ σου», «Τι είδους αγάπη είναι αυτή;», «Τι σήμαινε ακριβώς το σ΄αγαπώ σου;».

Οι αγκαλιές όμως αποδεικνύονται πολύ περισσότερο ανθεκτικές στην αναθεωρητική λειτουργία της μνήμης. Τις θυμάσαι και δεν αμφισβητείς την αλήθειά τους. Δεν θα σε ρωτήσουν τι σήμαιναν οι αγκαλιές, δεν θα ρωτήσεις τι σήμαιναν οι αγκαλιές. Ίσως γιατί, όπως κάθε τι σωματικό, η αγκαλιά όχι απλά δεν λέει ψέματα, αλλά κινείται και σε ένα πεδίο πέραν από το ψέμα και την αλήθεια.

Αγκαλιάζω έναν άλλο άνθρωπο, και όσο τον αγκαλιάζω, για μερικά δευτερόλεπτα ή και για πάρα πολύ περισσότερο, τα σώματά μας ζεσταίνουν το ένα το άλλο, φορτίζουν το ένα το άλλο, διαβεβαιώνουν το ένα το άλλο ότι ξέρουν, καταλαβαίνουν, αντιλαμβάνονται αυτό που υπάρχει στο βάθος, πέραν της επιφάνειας του δίπολου ψέματος - αλήθειας.

Αγκαλιάζω έναν άλλο άνθρωπο, και όσο τον αγκαλιάζω, για μερικά δευτερόλεπτα ή και για πάρα πολύ περισσότερο, τον κάνω να καταλάβει και με κάνει να καταλάβω, ότι κανείς από τους δυο μας δεν είναι εντελώς μόνος σε αυτό το τόσο ζόρικο και εν τέλει τόσο μοναχικό ταξίδι της ανθρώπινης ύπαρξης. Γιατί μοναχικό είναι, μόνοι μας είμαστε με τις σκέψεις μας, όσα συμβαίνουν στο μυαλό μας δεν συμβαίνουν σε κανένα άλλο μυαλό, η ιστορία της ζωής μας δεν συμπίπτει με την ανάγνωση κανενός άλλου για την ιστορία της ζωής μας. Και μαζί να είσαι με τον άλλο, πάλι παράλληλα ζείτε σε έναν βαθμό, όσο κι αν επικοινωνείτε, όσο κι αν συμπλέετε, όσο κι αν διαβάζετε ο ένας τις σκέψεις του άλλου. Δεν τις διαβάζετε. Οι σκέψεις του κάθε ανθρώπου όπως και ο πόνος του κάθε ανθρώπου, σωματικός ή ψυχικός, είναι μόνο δικοί του. Κι οι υπόλοιποι μπορούν μόνο να συμπονέσουν και να συναισθανθούν, όχι να πονέσουν, όχι να αισθανθούν.

Οι αγκαλιές είναι χρονικές διασταυρώσεις. Γεια σου ταξιδιώτη, οι δρόμοι μας συνέπεσαν και σήμερα. Είμαστε και οι δύο ακόμη εδώ. Στην ίδια διασταύρωση που καταλήγει στην ίδια αγκαλιά. Ένα χρόνο μεγαλύτεροι από πέρσι. Ένα χρόνο μικρότεροι απ’ του χρόνου, αν είμαστε κι οι δύο ακόμη εδώ, αν ταξιδεύουμε ακόμη κι αν δεν έχουν χωρίσει ακόμα οι δρόμοι μας, υλικά ή συναισθηματικά. Πάντως τώρα αγκαλιαζόμαστε. Σφιχτά.

Μεγαλώνεις και δεν θες να με αγκαλιάζεις πια. Σε πόνεσα και δεν θες να με αγκαλιάζεις πια. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο, τίποτα δεν είναι για πάντα. Εμείς δεν είμαστε για πάντα. Σε αγκαλιάζω γιατί δεν έχω τίποτα να χωρίσω μαζί σου. Ή σε αγκαλιάζω γιατί, όσα κι αν έχω να χωρίσω μαζί σου κι όσα κι αν μας χωρίζουν, εγώ σ’ αγαπώ. Μα τι σημαίνει σ΄αγαπώ; Μα τι σημαίνει σημασία. Ας μας πει πρώτα κάποιος τι σημαίνει σημασία. Με τη γλώσσα, τις λέξεις και τις σημασίες προσπαθούμε να αποκτήσουμε κάποιον έλεγχο, κάποια εποπτεία και κάποια ερμηνεία για την εμπειρία της ύπαρξης. Μάταια.
Είμαι ένας άνθρωπος και είσαι ένας άνθρωπος. Μπορεί να είσαι παιδί μου ή γονιός μου, φίλος μου ή φίλη μου, πρώην μου ή νυν μου. Σε αγκαλιάζω. Για να στηριχτείς πάνω μου για πάντα και μάλιστα ακριβώς με τους όρους που έχεις στο κεφάλι σου; Γιατί ο κόσμος μου άρχισε και τελείωσε σε σένα; Γιατί μας έφερε ο κόσμος σε αυτή τη διασταύρωση. Στην διασταύρωση που και οι δύο θέλουμε να αγκαλιαστούμε και αγκαλιαζόμαστε, πριν ξαναπάρουμε ο καθένας τον δρόμο του. Ο οποίος μπορεί και να είναι ένας δρόμος που θα διασταυρώνεται αδιάλειπτα με τον δρόμο του άλλου, μπορεί και να είναι ένας δρόμος που θα εξακολουθούν να συναντιούνται αδιάλειπτα η ανάγκη μας και η επιθυμία μας για αγκαλιά.

Ωστόσο η αγκαλιά είναι πρώτα απ’ όλα υπαρξιακή συνθήκη. Μέσα στην αγκαλιά αλληλοκατανοούμαστε.
Μέσα στην αγκαλιά η κοινή μας αδυναμία μετατρέπεται σε κοινή μας δύναμη.
Μέσα στην αγκαλιά η κοινή μας ανασφάλεια μετατρέπεται σε κοινή μας ασφάλεια.
Μέσα στην αγκαλιά οι κοινοί μας φόβοι μετατρέπονται σε κοινή μας παρηγοριά.
Μέσα στην αγκαλιά το άθροισμα είναι πάντα αγάπη, μόνο αγάπη και σκέτη αγάπη. Όχι μόνο διαπροσωπική, αλλά κι αγάπη πανανθρώπινη.

Θα μπορούσα ίσως και να σε έχω γνωρίσει πριν λίγη ώρα. Μέσα στην αγκαλιά εγκλωβίζεται και παράγεται το αιώνιο, το αναπαλλοτρίωτο, το ακατάλυτο. Μόνο εξ ορισμού και εκ φύσεως παροδικές, διαρκώς μεταβαλλόμενες στο χρόνο και μη αυτοδύναμες υπάρξεις, όπως οι άνθρωποι, μπορούν να αγκαλιαστούν και έχουν ανάγκη να αγκαλιαστούν. Κανείς μας δεν μπορεί μόνος του. Αλλά τι να κάνουμε, αυτό μας έλαχε, να είμαστε σε κάθε περίπτωση μόνοι μας.
Αγκαλιασμένοι αναγνωρίζουμε ότι τίποτα δεν θα νικήσει στο τέλος την αδυναμία μας και την προσωρινότητά μας, αλλά ότι τουλάχιστον προφτάσαμε όσο ήμασταν εδώ, προσωρινά, να αγκαλιάσουμε τα σώματα άλλων ανθρώπων που αγαπήσαμε και μας αγάπησαν όσο κράτησαν οι αγκαλιές μας, αλλά και πριν ακόμα ξεκινήσουν, αλλά ακόμη και μετά που τελείωσαν.