Από τις αγαπημένες μου ενασχολήσεις, αυτές βρε παιδί μου που μου φτιάχνουν τη μέρα, είναι τα εξώφυλλα των εφημερίδων στο γειτονικό ψιλικατζίδικο. Ξέρετε, Ελεύθερη Ώρα, Μακελειό, Espresso κι άλλα υπέροχα καλλιτεχνήματα. Πιστεύω ακράδαντα πως γράφονται και διαβάζονται από κάποιους που περνούν τη ζωή τους με πορνογραφία. Δεν εξηγείται αλλιώς η εμμονή τους με το σεξ των άλλων. Όμως η εντύπωσή μου είναι πως κάτι αλλάζει.

Κάτι αλλάζει γιατί η αντίδραση γνωστών και αγνώστων να χρησιμοποιήσουν ως πλαίσιο του προφίλ τους στο facebook το «επαγγελματίας ομοφυλόφιλος», δείχνει και αγανάκτηση και χιούμορ. Και τσαγανό. Όχι, δεν μπορώ να φανταστώ εύκολα Έλληνες ετεροφυλόφιλους άντρες πριν μια δεκαετία να βγαίνουν δημόσια και να χρίζουν τον εαυτό τους ομοφυλόφιλο, καθώς ο λεκές της ανωμαλίας ήταν τεράστιο πλήγμα για τον ανδρισμό ακόμη και τον πιο προοδευτικών.

Κάτι αλλάζει όταν ο Γιώργος Καπουτζίδης εμφανίζεται και απαντάει με απόλυτη αξιοπρέπεια στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ. Όταν νέα δημοσιογράφος από κανάλι με παίρνει τηλέφωνο και με ρωτάει «ποια είναι η άποψή σας για τις αηδίες του κ. Κούγια;». Όταν βγαίνει η Κατερίνα Καινούργιου και λέει «αν το “επαγγελματίας κυρία της Μυκόνου” είναι σαν το “επαγγελματίας ομοφυλόφιλος” είναι μαγκιά μου», τότε κάτι αλλάζει.

Κάτι αλλάζει όταν έρχεται σε επαφή μαζί μου μια μητέρα μέσα από το facebook και με ρωτάει πώς να υποστηρίξει τον γιο της για τον οποίο «έχω μια υποψία πως μπορεί να είναι ομοφυλόφιλος».

Γιατί μια συνθήκη λειτουργίας του εκφοβισμού είναι ο φόβος της δημόσιας έκθεσης. Σε αυτό άλλωστε αποσκοπούν οι δηλώσεις του συνήγορου, να τρομάξουν τα θύματα, να εκβιάσουν τον/την οποιοδήποτε να μην βγει να μιλήσει: «Τόλμησε να βγεις δημόσια και εγώ θα σε κάνω ρόμπα» λέει χωρίς να το λέει.

Και γι’αυτό κάθε δημόσια δήλωση συμπαράστασης, κάθε αυτόβουλη έκθεση στον δημόσιο λόγο, κάθε προσωπικό οuting, σπάει την συνθήκη μέσα στην οποία λειτουργεί ο εκφοβισμός. Με αυτήν την έννοια, η ορατότητα από μόνη της προκαλεί τεράστιες ρωγμές στο οικοδόμημα της καταπίεσης και του bullying.

Μην ξεχνάμε πως η «ντουλάπα» (το λεγόμενο closeting) είναι ο χώρος του φόβου, είναι το σκοτεινό υπόγειο της ιδιωτικότητας, το «δεν με νοιάζει τι κάνει στο κρεβάτι του». Κάθε φορά που βγάζουμε «εν δήμω» τα «εν οίκω» μόνοι μας και οικιοθελώς, ακόμη κι αν από πίσω υπάρχει και μια διάθεση επιδειξιομανίας ή πρόκλησης, επιτελείται μια εν δυνάμει επαναστατική πράξη.

Ακριβώς στο άλλο άκρο επέλεξε να τοποθετήσει τον εαυτό του ο κ. Λιγνάδης με την επιλογή συνηγόρου του. Ο τρόπος που ο δεύτερος στήνει έναν ομοφοβικό και εκφοβιστικό λόγο, αγνοώντας εντελώς τον σεξουαλικό προσανατολισμό του πελάτη του -προφανώς εν γνώση του και με τη σύμφωνη γνώμη του- τον σπρώχνει τον ίδιο κάθε φορά και πιο βαθειά στην ντουλάπα και τον παγιδεύει ανεπανόρθωτα. Γιατί υπάρχει ένα σημείο, από το οποίο δεν μπορείς πλέον να βγεις χωρίς να καταστραφείς.

Το καλύτερο όπλο που διαθέτουμε είναι να σπάσουμε τις ντουλάπες. Μαζικά. Συντονισμένα. Όσοι έχουμε την πολυτέλεια ας κάνουμε την αρχή και θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Και θα δούμε το ομοφοβικό bullying να καταρρέει και να ξαναγίνεται ένας σωρός από σκουπίδια.
Αυτό δηλαδή που ήταν από την αρχή.