Είμαι θυμωμένος γιατί νιώθω να ζω τον εξευτελισμό όλων των αξιών με τις οποίες μεγαλώσαμε. Αλήθεια, αξιοπρέπεια, εντιμότητα, διαφάνεια, λογοδοσία - εντέλει δημοκρατία. Πληθαίνουν τόσο τα περιστατικά απαξίωσης των πάντων, έτσι που αναρωτιέμαι από τα πόσα μεμονωμένα συμβάντα και πέρα έχουμε να κάνουμε με σύστημα;

Μεμονωμένο περιστατικό η διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών, με τους πολιτικά υπεύθυνους και πάλι σε σημαντικά αξιώματα. Μεμονωμένο περιστατικό η ανοιχτή ακόμη υπόθεση της δολοφονίας του Ζακ με τους ενόχους έξω. Μεμονωμένο το σκόιλ ελικικού, μεμονωμένες οι μάσκες-αλεξίπτωτα και τα παγουρίνια. Μεμονωμένη η κατάργηση της κοινωνιολογίας από τα σχολεία, μεμονωμένη η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση με όρους μεσαίωνα. Μεμονωμένο περιστατικό η περίπτωση του πολιτικά τοποθετημένου Λιγνάδη, χωρίς κανείς να έχει αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τίποτα. Μεμονωμένη η περίπτωση του Δημήτρη Ινδαρέ, που εκτός από δαρμένος έχει βρεθεί και υπόδικος. Μεμονωμένες οι περιπτώσεις όσων εμβολιάστηκαν εκτός σειράς, απλά γιατί μπορούσαν. Μεμονωμένο το ξύλο που ρίχνει η αστυνομία σε ό,τι περπατάει μπροστά της και δεν της αρέσει η φάτσα του. Μεμονωμένη η αστυνομία στα πανεπιστήμια. Μεμονωμένο συμβάν ο αστυνομικός που διώχνει τον αυτόπτη μάρτυρα του ατυχήματος έξω από την βουλή το οποίο κόστισε τη ζωή ενός νέου ανθρώπου. Μεμονωμένα όλα ε;

Η αλήθεια ποδοπατείται
Εν τω μεταξύ η αλήθεια ποδοπατιέται ανά πάσα στιγμή. Τα κανάλια παραποιούν τα ποσοστά των γκάλοπ που τα ίδια έχουν μαγειρέψει, ενώ κόβουν και ράβουν τα βίντεο όπως τους κατέβει, οι δημοσιογράφοι βγαίνουν στα παράθυρα και βρίζουν τους καλεσμένους τους, τα μέλη της κυβέρνησης βγαίνουν και λένε ανοιχτά ψέματα στα μούτρα μας σίγουρα πως τρώμε σανό.
Μέσα σε όλα αυτά, υπουργοί και βουλευτές της ΝΔ βγαίνουν και το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να επιτίθενται στον Σύριζα – ούτε καν στο ΚΚΕ ή το ΜέΡΑ25. Και «ο ουρανός είναι γαλανός» να τους πεις, απαντούν «ναι, αλλά ο Σύριζα», όπως τα τρολ τους που έχουν κατακλύσει τα σόσιαλ. Ο δε Σύριζα συνομιλεί κατά προτίμηση μόνον με τον εαυτό του, την ίδια στιγμή που από το Μαξίμου φεύγει ένα non-paper την ώρα. Κι εμείς παρακολουθούμε ένα θέατρο του παραλόγου με δύο κόμματα να πετάει το ένα στο κεφάλι του άλλου, ό,τι τους προκύψει - και να μας αγνοούν πλήρως, σαν να μην τους αφορούμε.
Από την άλλη έχουμε μια πανδημία που θερίζει, ενώ οι υπεύθυνοι μας λένε πόσο καλά τα έχουμε πάει που δεν πεθάναμε ακόμη όλοι, πως καλά που δεν πετάξαμε λεφτά σε ΜΕΘ και σε λεωφορεία. Πως μπορούμε να κινηθούμε μόνο μέσα στα όρια του δήμου - εξαιρούνται Πάρνηθα και Ικαρία, οπότε μπορούμε να κινηθούμε εκτός ορίων Δήμου, γιατί αλλιώς θα ήταν ταξικό το μέτρο. Αλλά τελικά μπορούμε να κινηθούμε μόνον εντός ορίων Δήμου, κι ας είναι ταξικό το μέτρο, εκτός αν θέλουμε να πάμε Αγία Παρασκευή - Γλυφάδα με τα πόδια. Επίσης να κλείσουν οι λαϊκές -μπα όχι να μην κλείσουν- να μείνουμε στο σπίτι από τις 9 και τις 6 - άντε ας το κάνουμε 7. Και από πάνω μια επιτροπή λοιμωξιολόγων που προφανώς τα έχει χαμένα, κάνει ό,τι θέλει με απόλυτη αδιαφάνεια κι έναν Χαρδαλιά να μας λέει να μη ρωτάμε και να τον εμπιστευτούμε (γιατί άραγε;). Μέτρα-φυσαρμόνικες, όχι για πολίτες, αλλά για υποκείμενα.

Καταλαβαίνετε γιατί έριξα μαύρο λοιπόν; Για να μην γράψω αυτό το κατεβατό, με το θυμό μου να ξεχειλίζει από παντού.