Την Κάσσι συναντάμε στην αρχή της ταινίας να παραπαίει μεθυσμένη σε ένα μπαρ όταν την πλησιάζει ένας νεαρός άντρας και προσφέρεται να τη βοηθήσει να επιστρέψει στο σπίτι της. Εκείνη, χωρίς να μπορεί καλά καλά να σταθεί στα πόδια της, τον ακολουθεί με το ταξί μέχρι το διαμέρισμα του, όπου αυτός προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την κατάσταση. Η Κάσσι στην αρχή αρνείται αδύναμα και, ενώ εκείνος πάει να προχωρήσει, σηκώνεται όρθια, καθόλου μεθυσμένη, και τον κάνει να καταπιεί τη γλώσσα του και να κουμπώσει γρήγορα τα παντελόνια του. Αυτή η σκηνή – μια γυναίκα παρ’ολίγον θύμα βιασμού λόγω μέθης που στην πραγματικότητα είναι νηφάλια και ως τιμωρός υπερασπίζεται τα δικαιώματα της – ήταν η πρώτη που ήρθε στο μυαλό της Φένννελ, και γύρω από αυτή έγραψε όλο το σενάριο της ταινίας.

Η Κάσσι είναι μια γλυκιά 30χρονη, που με τα κυρίαρχα κοινωνικά στάνταρ ανήκει στην κατηγορία των "αποτυχημένων". Δουλεύσει σε ένα μικρό καφέ και ζει ακόμα με τους γονείς της. Αφότου παράτησε την Ιατρική, δεν φαίνεται να έχει καμιά φιλοδοξία πέρα από το να παρασύρει επίδοξους βιαστές παριστάνοντας τη μεθυσμένη στα μπαρ, σαν να επαναλαμβάνει ένα σκοτεινό τελετουργικό. Μετά από κάθε τέτοια περιπέτεια γυρνάει στο κρεβάτι της και χαράσσει μια ακόμα γραμμή σε ένα σημειωματάριο, καληνυχτίζει μια φωτογραφία και πέφτει για ύπνο. Είναι επιθετική απέναντι σε κάθε άντρα που την πειράζει ή την προσβάλλει και η μόνη της φίλη είναι η ιδιοκτήτρια του καφέ που δουλεύει.

Τη στάση της απέναντι στους άντρες θα βάλει σε δοκιμασία ο Ράιαν, παλιός συμφοιτητής της από την Ιατρική που τη συναντάει τυχαία στο καφέ και της θυμίζει ότι από τότε του άρεσε πολύ. Η σχέση που αναπτύσσεται βοηθάει από τη μια την Κάσσι να αρχίσει να ξεπερνάει την απέχθεια της για τoυς άντρες, να εμπλέκεται συναισθηματικά και να αφήσει στην άκρη το σχέδιο της να εκδικηθεί, αλλά από την άλλη της θυμίζει και πάλι παλιούς συμφοιτητές της που είχαν πρωταγωνιστήσει στο δράμα που καθόρισε τη ζωή της.

Δυο γοητευτικές γυναίκες –η Φένελλ μέχρι πριν λίγους μήνες ήταν μόνο μια γνωστή ηθοποιός– διεκδικούν μερικά από τα πιο σημαντικά Όσκαρ – σκηνοθεσίας, πρωτότυπου σεναρίου, πρώτου γυναίκειου ρόλου και φυσικά Καλύτερης Ταινίας. Είχαν πρωταγωνιστήσει και οι δυο σε μια σειρά όταν ήταν 18 χρονών και από τότε δεν είχαν ξαναειδωθεί. Η Φένελλ ήθελε για πρωταγωνίστρια ένα γλυκό πρόσωπο που να μην αποπνέει δυναμισμό, για να κάνει την αντίθεση ανάμεσα στο φαίνεσθαι και το πράττειν πιο έντονη. Έστειλε το σενάριο στην Μάλιγγαν μαζί με ένα playlist με την Britney Spears, που η Μάλιγγαν λατρεύει. «Η κοριτσιστική ποπ κουλτούρα πρέπει να πάψει πλέον να θεωρείται ένοχη απόλαυση». Κι έτσι "κούμπωσαν".
Στην παράδοση που τείνει να δημιουργήσει το "Get out", η Φένελλ επέλεξε το θρίλερ ως κινηματογραφική φόρμα για να αφηγηθεί την ιστορία της. Ένα θρίλερ όμως που το χρωματικό φάσμα της παλέτας του κινείται στις αποχρώσεις της τσιχλόφουσκας. Μια ταινία που λαμπερή, που θα μπορούσε να είναι μια κλασική χολιγουντιανή ρομαντική κομεντί. 

Το φέγγος και το χρώμα λειτουργούν όμως εδώ ως τραγική ειρωνεία.
Το γλυκό μουτράκι που θα μπορούσε να φαντασιώνεται κάθε άντρας είναι ταγμένο να εκδικηθεί για όλες τις ομόφυλες της που, αφού κακοποιήθηκαν, όχι μόνο δεν δικαιώθηκαν, αλλά θεωρήθηκαν και ένοχες επειδή τις οδήγησαν να πιστέψουν πως οι ίδιες έφταιγαν αυτές. Η αγγλίδα σκηνοθέτης σκαλίζει τις βρώμικες ιστορίες των αμερικάνικων κολεγίων όπου κυριαρχεί μια κουλτούρα βιασμού. Μέσα στη δίνη των ‘ξέφρενων πάρτι’ γίνονται φριχτά σεξουαλικά εγκλήματα και διαπομπεύονται γυναίκες οι οποίες ποτέ δεν θα βρουν το δίκιο τους για να μην καταστραφεί η ζωή και η καριέρα ενός "πολλά υποσχόμενου νέου άντρα", "promising young man", όπως ήταν και η ετυμηγορία σε μια υπόθεση βιασμού σε κολλέγιο από την οποία εμπνεύστηκε η Φένελλ τον τίτλο της ταινίας.
Η Κάσσι αναλαμβάνει το ρόλο του "αγγέλου τιμωρού" μέσα από την υπαινικτική σκηνοθεσία της Φέννελ: καθισμένη τα βράδια και τα πρωινά στο κρεβάτι της το κεφαλάρι πίσω   της μοιάζει με δυο φτερούγες που λες και βγαίνουν από τα πλευρά της. Στο τοίχο πίσω από το κεφάλι της στο μπαρ που εργάζεται, ένα στρογγυλό διακοσμητικό σχηματίζει ένα φωτοστέφανο. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Ποιος είναι όμως ο σκοπός;
Η επαναλαμβανόμενη ρουτίνα της γελοιοποίησης αρσενικών- επίδοξων βιαστών μέσα από το παιχνίδι "είμαι/δεν είμαι μεθυσμένη" για κάποιο λόγο σεναριακής οικονομίας δεν καταλήγει ποτέ σε κάποιο βίαιο επεισόδιο – όπως είναι ο κανόνας εδώ έξω, στην πραγματική ζωή. Η γλυκύτατη Κάσσι βάζει τους άντρες στη θέση τους χωρίς η ίδια να προχωράει στη ζωή της, μένοντας τελματωμένη μέσα στην πίκρα της. Κι όταν αρχίζει να οργανώνει το σχέδιο της εκδίκησης ενάντια στον ένοχο, οι πρώτες που θα κατηγορήσει θα είναι οι γυναίκες που ήξεραν, το ανέχτηκαν και δεν δείχνουν μεταμελημένες – σε αντιθεση με τον άντρα "ένοχο που τον έχουν φάει οι τύψεις".
Όσο για το –μη αναμενόμενο; - τέλος της ταινίας, ας μην μπούμε σε λεπτομέρειες που θα χαλάσουν την έκπληξη σε ένα αρκετά καλοστημένο θρίλερ. Να πούμε μόνο πως εντέλει ο ρόλος του τιμωρού θα δοθεί στις δυνάμεις εκείνες που –πάλι εδώ έξω, στην πραγματική ζωή– συνήθως συμπράττουν με τους βιαστές.

Η ταινία της Φένελλ προσπαθεί, με έντιμο τρόπο, να καταφέρει ταυτόχρονα πολλά πράγματα. Είναι πράγματι ένα καλοστημένο θρίλερ που κρατάει την προσοχή μέχρι το τέλος. Είναι μια πολύ ‘’γυναικεία’’ ταινία στη σύλληψη και την εκτέλεση της. Επίσης θίγει ζητήματα ουσίας σχετικά με το ατιμώρητο των βιαστών, τα οποία ευτυχώς έχουν γίνει ευρέως γνωστά και αντικείμενο συζήτησης τελευταία. Το κάνει όμως με έναν τρόπο που προσεγγίζει περισσότερο το θέαμα παρά την ουσία. 

Ίσως να φταίει η απόχρωση της τσιχλόφουσκας.