Τα θερινά του 2021 είναι οι συναυλίες του 2019
Στα γκαζόν και στα βοτσαλάκια τους, συναντάς το γρασίδι του Rockwave στην Μαλακάσα και το τσιμέντο του Release ή του Εjekt στην Πλατεία Νερού. Εκεί θα συχνάζουν φέτος οι ήρωές σου. Από τους κολλητούς σου που έχασες στην κλεισούρα δηλαδή, μέχρι τους φαντασιακούς σταρ του Hollywood. Ή του νέου ελληνικού και ευρωπαϊκού σινεμά. Εκεί, μπορείς να ακούσεις μουσική απολαμβάνοντας ποτάκι χωρίς την επέμβαση του Χρυσοχοΐδη. Να πιεις ρε αδερφέ, μια μπύρα με τον Μαντς Μίκελσεν. Μεγαλεία!
Όμως όταν μιλάς για θερινά, χρειάζεσαι κλισέ για μια εποχή που πάει, πέρασε, για αγιόκλημα, κληματαριά και οτιδήποτε τσιγκλάει το θυμικό και προκαλεί νοσταλγία.
Θα το αφήσω αυτό. Το φετινό άνοιγμα είναι μια γιορτή που πρέπει να τιμηθεί κυρίως από την γενιά των torrent, του Netflix (Oκέι και του HBO, συγγνώμη) που κάποια στιγμή έβγαλε ρίζες στον καναπέ, βλέποντας συχνά σαβούρες.
Τα θερινά ανοίγουν, αλλά όχι όλα.
Υπάρχουν αυτά που έμειναν στην σφαίρα του θρύλου όπως το περίφημο “Φιλίπ” της οδού Κύπρου (νυν Σκλαβενίτης και πάρκινγκ), το “Kυψελάκι” και το πιο σύγχρονο “Mετροπόλ” της οδού Θήρας, φάτσα-κάρτα στο Αστυνομικό Τμήμα Κυψέλης (μακριά από μας…)
Μπήκα στο “Mετροπόλ” και ναι, με έπιασε κάτι τις. Αυτή η φάτσα κάρτα εγκατάλειψη, σα γέρικο σκυλί πεταμένο να πεθάνει σε δημόσια θέα… Καμία ταινία, καμία παρέα που πέρασε από εκεί δεν το άξιζε αυτό…
Βορειότερα, ο δήμος Αθηναίων έδωσε καιρό τώρα πνοή ζωής στο “Στέλλα” ενώ το “Λιλά” απολαμβάνει δίκαια τους καρπούς της φύλαξης θερμοπυλών της πιο σκοτεινής εποχής για τα θερινά. Η ολική επαναφορά του “Hλέκτρα” στην κάποτε κινηματογραφομάνα Πατησίων είναι εδώ και δυο χρόνια ποπ γεγονός. Και τι μένει;
Το μεράκι κάποιων όπως του τοπικού επιχειρηματία που ανοίγει πάλι, επιτέλους, ένα από τα κλασικότερα θερινά της Αθήνας, το “Aτενέ” της οδού Λευκωσίας.
Ναι…Πιθανόν να το διαβάζεις πρώτα εδώ σήμερα: Το “Ατενέ” ετοιμάζεται να ξαναδώσει ζωή σε μια από τις πιο γραφικές πλατείες της μητρόΠολης μας, την πλατεία του Αγίου Ανδρέα. Όταν έκλεισε, πριν 15 περίπου χρόνια, άφηνε ορφανό ένα μέρος με μια πέτρινη ιστορική εκκλησούλα με αρχαίες καταβολές, δύο περίπτερα, δυο ζαχαροπλαστεία, τρία φαγάδικα, ένα δισκάδικο, ένα μπαράκι. Και πολλά μπαλόνια. Μαζί με το λουκέτο στο “Aτενέ”, (δες στο 2020mag.gr πως σχηματίζεται ξανά), μπήκε λουκέτο στην πλατεία. Έμειναν ένα ζαχαροπλαστείο κι ένα σουβλατζίδικο σε μια άδεια πλατεία που ζει μόνο κάθε Μεγάλη Παρασκευή κι Ανάσταση και είναι (spoiler alert για το μέλλον) πολύ πιο όμορφη από την hype πλατεία Αγίου Γεωργίου.
Στα θερινά, δεν αξίζει νοσταλγία και παλιακά τραγούδια. Αξίζει ακμή από τον Μάη μέχρι τα τέλη Σεπτέμβρη. Νέος κόσμος, πολύχρωμη πελατεία, και σούπερ συστήματα ήχου και εικόνας γιατί μας κακόμαθαν οι 50άρες 4K τηλεοράσεις μας.
Από αυτές τις νύχτες, εκεί είναι ο τόπος που δημιουργούνται νέες προσωπικές ιστορίες και καταγράφονται νέες σούπερ αναμνήσεις.
Ε ναι… Θα δούμε και ταινίες.
Αυτή είναι η δουλειά τους.
Περίπου…
*φωτογραφίες: Γιώργος Αποστόλου
