Review: Η συναυλία της Μαρίζας Ρίζου στην Τεχνόπολη

Στη Μαρίζα Ρίζου δεν μπορείς να πας χωρίς παρέα, αυτό είναι δοσμένο. Ήταν μεγάλο κρίμα που η πρόσκληση που μας δόθηκε ήταν μονή. Δεν είναι, φυσικά, καθόλου υποτιμητικό να πηγαίνει κανείς μόνος του σε μια συναυλία. Ωστόσο, όταν ένας εσωστρεφής τύπος βρίσκεται στη συναυλία της πιο εξωστρεφούς καλλιτέχνιδας της γενιάς της, αδιαμφισβήτητα θα κινδυνέψει να αισθανθεί κάπως άβολα. Μόλις, όμως, ανάβουν τα φώτα και ξεπροβάλλει ξυπόλητο στη σκηνή το συμπαθές κορίτσι με την πτυχωτή φούστα και αναρωτιέται φωναχτά «Τι φάση, παιδιά;», εξαλείφεται κάθε κίνδυνος και κάθε πανικός. Το εμβόλιο «Ρίζου» είναι τελικά απόλυτα ασφαλές και λειτουργικό.

Review: Η συναυλία της Μαρίζας Ρίζου στην Τεχνόπολη
ΠΡΟΒΟΛΗ

Κι ενώ δεν ξέρω πώς είναι για έναν τραγουδιστή να ερμηνεύει μπροστά σε μια στρατιά από μασκοφόρους, από την πλευρά του θεατή πάντως οι μάσκες κι οι αποστάσεις δεν περιόρισαν στιγμή την έκφραση. Τα άβολα καρεκλάκια της Τεχνόπολης γέμισαν ζευγάρια φιλικά, ζευγάρια ερωτικά, ζευγάρια αγνώστων που δεν προέβαλαν καμία αντίσταση στο μουσικό κάλεσμα της τραγουδίστριας και της μπάντας της. Ανάμεσα στους καθήμενους το προσωπικό του χώρου βαδίζει ασυναίσθητα πάνω κάτω προκειμένου να σου υπενθυμίζει να φοράς τη μάσκα σου. Πειθαρχημένη κοινωνία. Το σκηνικό είναι η χαρά του Φουκώ. Το «Επιτήρηση και Τιμωρία» χορεύει μπροστά στα μάτια σου.

Η περίπτωση της Ρίζου είναι τωόντι μια περιπτωσάρα. Σε κάθε live της, κατ’ αρχήν, έχει την ικανότητα να σε κάνει να σπαράζεις από το γέλιο. Και είναι ένα γέλιο επί της ουσίας, όχι σαν τις στιγμές εκείνες που ψευτογελάς με το ζόρι. Είναι ένα γέλιο που περιλαμβάνει τους πνεύμονες και δεν περιορίζεται μόνο στον λάρυγγα. Την βλέπεις να αυτοσαρκάζεται διαρκώς, να χορεύει μόνη της, να απευθύνεται με αμεσότητα προς το κοινό της, να κάνει μιμήσεις, γκριμάτσες, να ξαπλώνει κάτω, να γίνεται ο εξομολόγος της καταπιεσμένης χαράς σου σε κάθε νότα. Παρ΄όλα αυτά, επειδή κι η ίδια δεν θέλει να της στήνουν παγίδες και να καλουπώνουν την καλλιτεχνική της υπόσταση, η πιο ευαίσθητη πλευρά της οφείλει να εκτιμάται εξίσου, αν όχι και περισσότερο.

Τραγούδια δικά της, τραγούδια άλλων που αγαπάει, τραγούδια για τους βλάκες, για τους μαλάκες, για τα καλοκαίρια, για τις βόλτες που ήρθε η ώρα να πάμε. Και πόσο μεγάλη η αποενοχοποίηση με την οποία «απέδωσε» για άλλη μια φορά τραγούδια-ογκόλιθους, όπως το «Ζητάτε να σας πω», το «Με αεροπλάνα και βαπόρια», το «Καίγομαι», το «Κάτω απ’ τη μαρκίζα», το «Αύρα», μέσα από τον ανανεωτικό και ξεχωριστό ήχο της τετραμελούς μπάντας της. Η ερμηνεία της στο «Έπεσε έρωτας», του Σταμάτη Κραουνάκη, ήταν σαφώς πιο αποδεκτή από την πρόσφατη εκδοχή της Ελεωνόρας Ζουγανέλη. Είναι γνωστό πως η Μαρίζα Ρίζου απεχθάνεται τις προσδοκίες, γι’ αυτό και δεν τις δημιούργησε στις ερμηνείες αυτές.

Ακόμα και τα τραγούδια της προσωπικής της λίστας αποτέλεσαν άλλη μια αφήγηση με το χαρακτηριστικό στυλ της, την συγκεκριμένη χροιά της φωνής της, την ειδική αυτή εκφορά των λέξεων που ενέχει πολλά στοιχεία ρετρό. Και το τελευταίο τραγούδι του χορταστικού encore, το «Η ζωή είναι μικρή». Εκεί που το «να μετράμε στιγμές» ακούστηκε σαν το πιο ηχηρό σύνθημα. Η Μαρίζα Ρίζου δεν υπάρχει μόνο για να φαιδρύνει και να ευφραίνει την βαρυθυμία που μας προκαλεί η πραγματικότητα που ζούμε. Υπάρχει για να μας θυμίζει πως κάτω από το κέλυφος βρίσκεται η σάρκα. Κι όπου σάρκα εννοούνται η αυθεντικότητα και η ευρηματικότητα της μουσικής της, η απλότητα των υλικών που χρησιμοποιεί, τα οικεία θέματα της έμπνευσής της, το χαμόγελο και η συγκίνηση, στοιχεία τα οποία έχουν ως αποτέλεσμα να προσελκύει ένα πέρα ως πέρα ετερόκλητο κοινό.

Στις 29 Ιουνίου η Μαρίζα Ρίζου θα τραγουδήσει στο Σκαλί Αγλαντζιάς στη Λευκωσία.

Φωτογραφία: Ιωάννα Χατζηανδρέου

Ακολουθήστε το 20/20 Magazine στο Google News, στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
ΠΡΟΒΟΛΗ