#Justice4ZakZackie: Σπύρος Γραμμένος - Ψυχή (video)
Ένα από τα τραγούδια που περιλαμβάνονται στο νέο άλμπουμ του Σπύρου Γραμμένου «Δισκός σας», με τίτλο «Ψυχή», συνδέθηκε με έναν εντελώς φυσικό τρόπο -όπως περιγράφει ο ίδιος ο τραγουδοποιός- με τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, που κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει.
Συγκεκριμένα, στο σημείωμά του που συνοδεύει την οπτικοποιημένη εκδοχή του τραγουδιού, που κυκλοφόρησε μόλις χθες, Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου, δηλαδή τρία ακριβώς χρόνια μετά το τραγικό συμβάν, ο Σπύρος Γραμμένος αναφέρει:
«Ένα πρωί, τον Νοέμβριο του 2017, ξύπνησα στις επτά το πρωί με τους στίχους αυτού του τραγουδιού στο μυαλό μου. Στις 21 Σεπτεμβρίου του 2018 δολοφονείται ο Ζακ Κωστόπουλος και την επόμενη μέρα, τυχαία, είναι η πρώτη φορά που παίζω ζωντανά αυτό το τραγούδι. Τελειώνοντάς το, όσοι ήμασταν πάνω και κάτω απ' τη σκηνή, αισθανθήκαμε πως τραγούδι και γεγονός συνδέθηκαν. Η "Ψυχή" είναι αφιερωμένη σε κάθε ψυχή που αιμορραγεί». Σ.Γ.
Πρόκειται για ένα ακόμη δυνατό δείγμα γραφής του πολυτάλαντου τραγουδοποιού, που αγγίζει με τους κοφτερούς στίχους και τη συγκινητική ερμηνεία του.
Στίχοι - μουσική: Σπύρος Γραμμένος
Σκηνοθεσία: Σπύρος Γραμμένος - Λυδία Βλάχου
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Μάριος Λαγός
Μοντάζ: Λυδία Βλάχου - Πελοπίδας Θεοδώρου
Production: Cayetano
Clarinet: Χρήστος Καλκάνης
Master: Κώστας Παρίσσης
Δίσκος: Δισκός σας
Βρείτε τώρα το album "Diskos Sas" στα:
Spotify: https://spoti.fi/3eqgUnF
iTunes/Apple Music: https://apple.co/2RYF1lZ
Deezer: https://bit.ly/3vdSVip
Σπύρος Γραμμένος - Ψυχή
Τα βράδια ντύνεται η ψυχή μου κορίτσι, στολίζεται
Βγαίνει στους δρόμους, τραγουδάει, χορεύει, ψωνίζεται
Περνάει μια βόλτα από το κέντρο και πάει στα προάστια
Φοράει τα ρούχα της μαμάς κι ας της είναι τεράστια
Μιλάει σε αγνώστους και φλερτάρει με τύπους και τύπισσες
Θυμάται ακόμα που την έφτυσες και που τη χτύπησες
Πίνει ποτά από τα τραπέζια εκείνων που φεύγουνε
Μπαίνει σε άσχετες παρέες μα την αποφεύγουνε
Μονάχα απαίσιοι, γλοιώδεις, την παίρνουν στα γόνατα
Την πασπατεύουν, τη σαλιώνουν, της κάνουν δαγκώματα
Αυτή σιχαίνεται, ουρλιάζει και πέφτει στο πάτωμα
Γύρω γελάν και τη χλευάζουν ηλίθια άτομα
Και καταλήγει μες στον δρόμο ιδρωμένη απ’ τη μάχη της
Να μην την παίρνουν τα ταξί και να κλαίει μονάχη της
Πασαλειμμένη με κραγιόνια, με ρουζ και με μάσκαρες
Να τη ρωτάν περαστικοί «Βρε ψυχή μου πού τράκαρες;»
Και να τη βρίσκει η ανατολή σ’ ένα πάρκο να κείτεται
Από φωτιές από σεισμούς και πολέμους να πλήττεται
Να αιμορραγεί και να ζητάει να γυρίσει στο σπίτι της
Σε κάποιο σπίτι, μιας πόλης, νεκρής ακατοίκητης
Επικοινωνία: Τζίνα Φουντουλάκη, Αλέξανδρος Καραμαλίκης
