ΓΡΑΦΕΙ Ο ΣΠΥΡΟΣ ΣΜΥΡΝΗΣ

Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Παρότι μου είχαν πει να μην κρίνω έναν δίσκο από το εξώφυλλο μέσα μου βαθιά σαν να ήξερα, ότι το ένστικτό μου δεν μπορούσε να με γελάσει. Έβγαλα το χαρτζιλίκι μου κι όταν είδα ότι έφτανε για να πληρώσω το αντίτιμο του cd έτρεξα φουριόζος στο ταμείο κι από κει σπίτι μου για την ιεροτελεστία της ακρόασης.

Έβγαλα τη ζελατίνα κι έβαλα το δισκάκι να παίζει, διαβάζοντας τους στίχους παράλληλα με τη φωνή του τραγουδιστή. Πριν προλάβω να καταλάβω ότι το συγκρότημα απαρτιζόταν από Έλληνες μουσικούς έσκασε το κολληματικό ρεφρέν. I Always love what others hate, but I never give up faith έλεγε το ομώνυμο τραγούδι κι έτσι από τον έρωτα με την πρώτη ματιά, περάσαμε σε εκείνον με την πρώτη αυτιά.

Τις επόμενες μέρες είχα μία και μόνη αποστολή. Να μάθω όσα περισσότερα μπορώ για αυτούς τους Νightfall. Μάζεψα λοιπόν με κόπο τα cds τους μετά από πολύωρες βόλτες στα Εξάρχεια και το Μοναστηράκι και συγκέντρωσα μπόλικο υλικό από άρθρα και συνεντεύξεις σε περιοδικά και fanzines της εποχής. Προσεκτικά έκοψα κάποιες από τις φωτογραφίες τους και με το τιμημένο μπλουτάγκ της εποχής της κόλλησα φάτσα φόρα στο γραφείο μου. Ήταν πια επίσημο! Είχα βρει την αγαπημένη μου μπάντα. Την ακολούθησα πιστά σε όλες τις αλλαγές και τα διαλείμματά της. Ένιωσα περήφανος που έμαθα πως ήταν το πρώτο ελληνικό συγκρότημα που υπέγραψε με ξένη δισκογραφική εταιρεία (την τίμια Holy Records εκ Γαλλίας ορμώμενη) ενώ κορδωνόμουν σαν παγώνι που έπαιξαν πρώτη φορά σε ένα από τα μεγαλύτερα Metal φεστιβάλ του εξωτερικού (Wacken Festival)

Κάποια στιγμή είχα την τύχη να βρεθώ στην προακρόαση ενός δίσκου τους και να γνωρίσω τον Ευθύμη Καραδήμα, που ήταν ο άνθρωπος πίσω από το μουσικό όραμα των Nightfall. Αφού μου υπέγραψε όλα τα cds, βρεθήκαμε για μπύρες σε μια κουβέντα που το ρολόι του μυαλού μου έμεινε σταματημένο στην αρχή της συνάντησης. Έπειτα χαθήκαμε και πάλι για να ξαναβρεθούμε και να ξαναχαθούμε. Λόγω της επαγγελματικής μου ενασχόλησης με το κομμάτι των συναυλιών τα λέγαμε πιο συχνά πάλι.
Μέχρι που ήρθε ο Covid και πάγωσαν όλα. Mέσα σε ένα καλοκαίρι διαφορετικό από αυτά που μάθαμε να αγαπάμε έσκασε σαν βόμβα η επαναδραστηριοποίηση των Nightfall με σπαζοκόκαλο line up πια να απαρτίζει το συγκρότημα. Άρπαξα την αφορμή και βγήκα ξανά για μπύρες με τον Ευθύμη.

Εν μέσω ποτηριών που γέμιζαν κι άδειαζαν μου εκμυστηρεύτηκε το όνομα του νέου δίσκου, που θα λεγόταν At Night We Prey και θα κυκλοφορούσε προς Μάρτη μεριά από τη γαλλική Season of Mist, μια από τις πιο σημαντικές εταιρείες του σκληρού ήχου σήμερα. «Τι φάση θα είναι ο δίσκος;» τον ρώτησα με την καρδιά του δεκαπεντάχρονου εαυτού μου να πάλλεται από ενθουσιασμό, που μάθαινα κάτι τέτοιο. Αυτός ο δίσκος θα είναι απλά η δικαιολογία για να μιλήσουμε επιτέλους για την κατάθλιψη.

Ο τίτλος At Night We Prey αναφέρεται στην κατάθλιψη. Το Prey (λεία, βορά) είναι λογοπαίγνιο του Pray (προσεύχομαι). Περιγράφει τη μοναχική πάλη με τη βίαιη ασθένεια. Να ξεφύγεις από τα σαγόνια της ενώ σε ξεσκίζει. Και να νομίζουν οι άλλοι ότι τους επιτίθεσαι. Ενώ κομματιάζεσαι. Διαλύεσαι, και προσεύχεσαι να τελειώσει.

Ο Ευθύμης στον δίσκο δεν μιλά σαν ειδικός κάθε άλλο. Ούτε θα αραδιάσει κάποια εύκολα κλισέ για να μαζέψει λίγα παραπάνω likes στα social media. Δεν είναι ένας από τους τσαρλατάνους Life-coacher που προσπαθεί να συλλαβίσει την ευτυχία για να βρεθεί στους πάγκους με τα ευπώλητα βιβλία.
Είναι ένας μουσικός που διαγνώστηκε με κατάθλιψη και μιλά για αυτό νέτα, σκέτα και απενεχοποιημένα. Κάνει μουσική τα τραύματα του, φτιάχνει στίχους με τα βιώματά του και στέκεται απέναντι στην κατάθλιψη με θάρρος, θράσος και δίχως κανένα ταμπού. Ανακαλεί όλα τα σκοτάδια του κι ανοίγει τις χαραμάδες της ψυχής του για να κεράσει λίγο φως τον ακροατή. Μέσα από την ψυχή του άλλου, μέσα από το σώμα αυτού που πλαγιάζει δίπλα μας μαθαίνουμε άλλωστε κι εμείς.

Μαθαίνουμε να μην σιγοψιθυρίζουμε όταν μιλάμε για την κατάθλιψη κι ούτε να χτυπάμε συγκαταβατικά τις πλάτες των καημένων που είναι «ψυχικά άρρωστοι». Μαθαίνουμε να ξεβουλώνουμε τα αυτιά μας και να ακούμε με προσοχή και σεβασμό τους πάσχοντες, στηρίζοντας τους στη μάχη με το θηρίο. Μια μάχη αέναη και διόλου εύκολη που έχει αφήσει ξοπίσω της, θραύσματα από τα μύχια ψυχών που βασανίστηκαν πολύ, αλλά δεν δείλιασαν κι όρθωσαν ανάστημα.

Αυτή την περίοδο τα συνεχιζόμενα Lockdowns κι οι περιορισμοί στις μετακινήσεις θεριεύουν τους δαίμονες που μας ακολουθούν στο μονοπάτι της ζωής που έχουμε επιλέξει. Ωστόσο, μετράω στις μέρες για να έρθει το βινύλιο του At Night we Prey κι η βελόνα να το γδάρει για πρώτη φορά περιμένοντας να νιώσω όπως τότε, 20 χρόνια πίσω, στην πρώτη ακρόαση του Diva Futura.

Αισθάνομαι πολύ περήφανος συγχρόνως που το πρώτο μου κείμενο στο 2020mag.gr μιλώ για την αγαπημένη μου μπάντα που με κάνει ακόμη μια φορά περήφανο. Φουσκώνω ξανά σαν παγώνι λοιπόν και σου λέω ότι δεν πρόκειται να αφήσουμε κανέναν μόνο του, σε όποια μάχη προτίθεται να δώσει, για να γεμίσει με φως τα σκοτάδια του. Έτσι μάθαμε από μικροί! Μέχρι η ηχώ από τις φωνές μας, να γίνει τόσο δυνατή που θα σκεπάσει εκείνους τους θορυβοποιούς μισάνθρωπους που μας περιστοιχίζουν κι εχθρεύονται τις ζωές μας.

Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη μάχη ενάντια στην κατάθλιψη, μπορείς να βρεις εδώ: http://www.eaad.net/help