Της δυσλειτουργικής οικογένειας το κάγκελο…

Και οι δυο τελευταίες ταινίες, αγαπημένες, μια από την μια μεριά του Ατλαντικού και μια από την άλλη, με γερό σενάριο και φοβερές ερμηνείες, μα κυρίως με μια βαθιά σκέψη για την ανθρώπινη συνθήκη.

Η ανατομία μιας πτώσης - Η δυσλειτουργία ως τραγωδία

Πραγματικό ποιοτικό άλμα της Ζυστίν Τριέ αυτή η ταινία που γοήτευσε τους πάντες. Ανατομία μιας πτώσης, δυσλειτουργία μιας σχέσης, δικαστικό δράμα, οικογενειακή τραγωδία, η ταινία τα είχε όλα όπως έπρεπε. Ένα σενάριο που δεν έμπαζε από πουθενά και δεν έκανε κοιλιές, μια κα-τα-πλη-κτι-κή πρωταγωνίστρια, σκηνικά που εναλλάσσονταν μεταξύ τους με μαεστρία και φινέτσα (το σπίτι στο βουνό, απομονωμένο από χιόνια, και η δικαστική αίθουσα, μια άλλου είδους συναισθηματική απομόνωση), οι δουλεμένες στην εντέλεια σχέσεις, το ζευγάρι και στη μέση το παιδί, που καλείται να μεγαλώσει πριν την ώρα του και να πάρει αποφάσεις. Όλα σε αυτή την ταινία συνέτειναν με έναν τρόπο προς την τελειότητα. Η ικανότητα της Τριέ να προσεγγίζει τον γυναικείο ψυχισμό, έτσι όπως είχε φανεί στην προηγούμενη της ταινία Σεξ και Ψυχανάλυση, εδώ έχει το μέτρον το άριστον, καθώς η κυρίαρχη γυναικεία φιγούρα πλαισιώνεται από αυτούς που προσπαθούν να την περι-ορίσουν ή να την καθ-ορίσουν με αριστουργηματικό τρόπο, χωρίς ολισθήματα σε μελοδραματισμούς.

Η Σάντρα είναι μια τραγική ηρωίδα. Ενσαρκώνει όλα τα αδιέξοδα της μετα-φεμινιστικής γυναικείας μορφής, που προσπαθεί να τα συνδυάσει και να τα συγκεράσει όλα, τις φιλοδοξίες και την οικογένεια, την καριέρα και τη γονεϊκότητα, την επιτυχία και τη συντροφική σχέση. Και καταλήγει σε τραγικά αδιέξοδα. Ο άντρας της δεν αντέχει να βιώνει τη δική του ανικανότητα απέναντι στη δική της επιτυχία και η σχέση τους γίνεται, όπως μαθαίνουμε εκ των υστέρων, εκρηκτική, και οδηγείται σε ένα τραγικό τέλος που οδηγεί σε μια αίθουσα δικαστηρίου, όπου ο εισαγγελέας σαν τον ηδονοβλεψία που κουμπώνει το μάτι του στην κλειδαρότρυπα μας αποκαλύπτει όλα όσα μπορεί να συλλέξει για τα απόκρυφα της σχέσης με ένα και μόνο σκοπό: να αποδείξει την ενοχή της Σάντρα.

Άλλη μια μεγάλη γυναικεία αφήγηση στη φετινή κούρσα των Όσκαρ. Θα νικήσει καμία τους;

Απόδοση: 1 στα 8 γιατί έχει δημιουργήσει ρεύμα και γιατί το αξίζει.

Τα παιδιά του χειμώνα - Η δυσλειτουργία ως φάρσα

Θα ’ρθει κι Αλεξάντερ Πέην από το φάσμα του ανεξάρτητου αμερικάνικου για να «αναμετρηθεί» με την ευρωπαϊκή ματιά. Μια ταινία γλυκιά, έως γλυκερή για πολλούς. Εμένα με καθήλωσε συναισθηματικά και την θυμάμαι ακόμα. Αλλά κατανοώ απόλυτα και τη λογική του «γλυκερού». Κάποιοι είμαστε πιο drama kings and queens από άλλους.

Με θέμα και πάλι την προβληματική οικογένεια. Προβληματική γιατί το ένα της μέλος χάθηκε. Προβληματική γιατί δεν υπήρξε ποτέ. Προβληματική γιατί δεν δίνει την αγάπη που θα έπρεπε.

Τρεις εκδοχές πένθους και οδύνης που σμίγουν κάποια Χριστούγεννα στη μέση του πουθενά – και ένα οίκημα απομονωμένο μέσα στα χιόνια, κατ’ εικόνα και ομοίωση της ψυχικής μοναξιάς των ηρώων, όπως και στην Ανατομία μιας Πτώσης. Η αισιόδοξη αμερικάνικη εκδοχή όμως θα βρει το φως στο βάθος του τούνελ, θα φέρει κοντά τους τρεις ήρωες και θα οδηγήσει σε ένα γλυκόπικρο τέλος που δεν ξέρεις αν πρέπει να το χαρείς ή να βάλεις τα κλάματα.

Κορυφαίες ερμηνείες – το΄παμε, ο δεύτερος γυναικείος έχει κουμπώσει, και ο πρώτος αντρικός το παλεύει σθεναρά – γερό σενάριο που δεν μπάζει και δεν κάνει κοιλιές, ατμόσφαιρα seventies που σε κάποιους αρέσει πολύ – ειδικά όταν συνοδεύεται με το ανάλογο, καλοπροσεγμένο σάουντρακ – κοστούμι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των αθεράπευτα ρομαντικών νοσταλγών του  παλιού καλού ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου των Άσμπι και του Ράφελσον.

Απόδοση: 1 στα 30 θεωρείται το αουτσάιντερ, να κάνει την έκπληξη;

Ποιος/ά θα ήθελα να κερδίσει:

Καλύτερη ταινία: Barbie. Αλλά και η Ανατομία μας πτώσης δεν θα με χάλαγε καθόλου.

Α' Αντρικός Ρόλος: Πολ Τζιαμάτι... δαγκωτό.

Α' Γυναικείος Ρόλος: Λίλυ Γκλάντστοουν και Σάντρα Ούλερ αναμφίβολα το αξίζουν, αλλά θα ήθελα την Έμμα Στόουν.

Β' Αντρικός Ρόλος. Ένα πληγωμένο αρσενικό. Μαρκ Ράφαλο ή Ράιαν Γκόσλινγκ.

Β' Γυναικείος ρόλος: Ε ναι, Νταβίν Τζόι Ράντολφ.

Σκηνοθεσίας: Ζυστίν Τριέ. Με τα κορίτσια.

Πρωτότυπο Σενάριο: Μεταξύ Ανατομίας και Παιδιών του χειμώνα.

Διασκευασμένο Σενάριο: Barbie γιατί κάκιστα βρίσκεται σε αυτή την κατηγορία.

Α, και μοντάζ στον Μαυροψαρίδη, φωτογραφία στον Ρόμπι Ράιαν –και οι δυο για το Poor Things– και Καλύτερης Ξένης Ταινίας στο καταπληκτικό Io Capitano του Γκαρόνε, για το οποίο θα μιλήσουμε σύντομα.

Θα πέσω μέσα; Όχι βέβαια. Αυτά είναι επιθυμίες, δεν είναι προβλέψεις. Μετά τις κουλαμάρες των τελευταίων ετών, νομίζω πως η Ακαδημία θα ρίξει δαγκωτό στανταράκι και το Οπενχάιμερ θα σαρώσει.

Ας ελπίσουμε σε κάποια έκπληξη, στις βραβεύσεις ή και εκτός. Μπορεί και να εξελιχθεί σε πολύ ενδιαφέρουσα βραδιά.

Διαβάστε ακόμα:

Στον δρόμο για τα Όσκαρ 4: Η άλλη Αμερική των Περασμένων ζωών και του American Fiction

Στον δρόμο για τα Όσκαρ 3: Η στερεοτυπική Barbie και η α-τυπική Μπέλα

Στον δρόμο για τα Όσκαρ 2: H χθεσινή συνταγή Σκορσέζε και η κοινότοπη Ζώνη ενδιαφέροντος

Στον δρόμο για τα Όσκαρ 1: Το Μαέστρο το ορθόδοξο και το cult Οπενχάιμερ