Αφαιρετική η σκηνογραφία που επιμελήθηκε η ομάδα, η οποία αφήνει ως επί το πλείστον άδεια τη μικρή σκηνή του Θεάτρου Τ και με την προσθήκη ή αφαίρεση ενός «σημείου» η δράση μεταφέρεται από τον εξωτερικό στον εσωτερικό χώρο· πότε σε ένα καθιστικό και πότε σε ένα υπνοδωμάτιο.

Στη σκηνοθεσία του Γιάννη Λεοντάρη, σημαντικό ρόλο παίζουν οι φωτογραφικές λήψεις με τις οποίες ο Ιάγος «βομβαρδίζει» τον Οθέλλο, στην προσπάθειά του να κατηγορήσει τη Δυσδαιμόνα για μοιχεία. Τα πλάνα του είναι υποκειμενικά, επικεντρωμένα πάντα στις λεπτομέρειες που υπηρετούν καλύτερα τον στόχο του, διαστρεβλώνοντας την αλήθεια της «μεγάλης εικόνας». O Ιάγος, που ως «παπαράτσι» διευθύνει την πορνογράφηση της Δυσδαιμόνας, οδηγώντας τελικά τον Οθέλλο στην εκτέλεσή της, συνδέει την έννοια της πορνογραφίας με εκείνη της έμφυλης βίας. Στα βίντεο-πειστήρια που προβάλλει, εμφανίζονται οι ηθοποιοί Γιώργος Δημητριάδης και Δόμνα Χουρναζίδου.

Ο σκηνοθέτης εμπλέκει στη δράση το κοινό, μετατρέποντάς το πότε σε ακροατή της δίκης και πότε σε μάρτυρα των κρυφών σκέψεων και πράξεων των χαρακτήρων. Ο Νικόλας Μαραγκόπουλος, στον ρόλο του Ιάγου, είναι ιδιαίτερα άμεσος και ενσαρκώνει όλες εκείνες τις πτυχές του μισογυνισμού που οδηγούν σε εγκλήματα «τιμής» -ανδρικής τιμής- θεωρώντας, αρχικά, τη σύζυγό του Αιμιλία ως κτήμα και υποχείριό του. Μετά τη δολοφονία της -αφού τόλμησε να αποκαλύψει την αλήθεια- η αινιγματική του φράση «αιμορραγώ, κύριε, αλλά δεν σκοτώνομαι» που μπορεί να θεωρηθεί ως φόρος τιμής στον ανδρισμό του (masculinity)-θύτη, ενισχύει τον παραπάνω ισχυρισμό.

Ο Γιώργος Κριθάρας, στον ρόλο του Οθέλλου, άργησε να εν-σωματώσει τον χαρακτήρα του, στο μέσο της παράστασης, ευτυχώς, παρασύρθηκε, θα λέγαμε, από τη δράση και σταμάτησε να απαγγέλλει τα λόγια του. Δεν αμφισβητείται η ύπαρξη μιας παρόμοιας σκηνοθετικής οδηγίας πίσω από τη συγκεκριμένη υποκριτική επιλογή, καθώς ο ηθοποιός έδειξε να αλλάζει στο άκουσμα του αφηγήματος περί εξώγαμου δεσμού της συζύγου του με τον Κάσσιο, όμως και αυτή η οδηγία, αρκέστηκε, άραγε στην απλή εκφώνηση των λόγων;

Η Αιμιλία Βάλβη, ως Δυσδαιμόνα, χρησιμοποιώντας περίτεχνα τη φωνή, τον τρόπο εκφοράς του λόγου αλλά και τις αργές και συμμετρικές κινήσεις της, απέδωσε την αθωότητα της ηρωίδας, που «νομίζει», νομίζει πως ξέρει τι είναι αυτό που απασχολεί τον σύζυγό της και τον κάνει να φέρεται παράλογα αλλά τελικά δεν έχει ιδέα ποιας πλεκτάνης θύμα έχει πέσει. Η ίδια επιμελείται και τα κοστούμια, περιγραφικά στη φόρμα τους αλλά εξίσου αφαιρετικά, συνομιλώντας με τη σκηνογραφία της παράστασης.

Στον ρόλο της Αιμιλίας, η Κατερίνα Παπανδρέου, πιστή υπηρέτρια της Δυσδαιμόνας και πιόνι του συζύγου της, μια «παράπλευρη απώλεια» της δολοφονίας της κυρίας της, τελικά υψώνει τη δική της φωνή και ζητά εκδίκηση για το έγκλημα που διέπραξαν οι δύο άνδρες. Το μήνυμα της παράστασης επισφραγίζεται από τον πίνακα “pretty as a peach” (νερομπογιά σε χαρτί) της καλλιτέχνιδος Katie Lloyd που εμφανίζεται όταν η Δυσδαιμόνα, δολοφονημένη πια, μιλά για τις συνθήκες του θανάτου της.

Τον φωτισμό έχει σχεδιάσει ο Νίκος Βλασόπουλος και τη μουσική υπογράφει ο Βασίλης Μαντζούκης. Η πρωτοτυπία της παράστασης συνίσταται στη διακριτικότητα με την οποία θίγει τα ζητήματα που πραγματεύεται, χρησιμοποιώντας σημεία και φράσεις που περνούν στο υποσυνείδητο του κοινού.

ΟΘΕΛΛΟΣ / ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑ 2024 TRAILER Σκηνοθεσία: Γιάννης Λεοντάρης