Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα ότι θα πεθάνω μετά από ώρες βασανιστηρίων. Μας έδιναν φαγητό και νερό κάθε 12 ώρες

Όταν άρχισε ο πόλεμος σχολεία και πανεπιστήμια έκλεισαν και οι ελλείψεις σε τρόφιμα άρχισαν να γίνονται πιεστικές. Εκεί άρχισε να σκέφτεται πως δεν υπάρχει μέλλον και πως δε θα μπορέσει να τελειώσει τις σπουδές του. Για την ακρίβεια άρχισε να πιστεύει πως ίσως δε θα επιβιώσει καν.

«Οι Σύροι έχουν γίνει αριθμοί, τόσοι νεκροί, τόσοι κρατούμενοι, τόσοι εκτοπισμένοι. Αλλά δε θέλαμε πόλεμο, θέλαμε απλώς να ζήσουμε».

Σκεφτόταν συνεχώς ότι μπορεί να δει την οικογένειά του να πεθαίνει μπροστά στα μάτια του. Μαζί με τον πατέρα του προσπαθούσε να εξασφαλίσει τα προς το ζειν κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Δαμασκού από τις κυβερνητικές δυνάμεις. Στους 9 μήνες που διήρκεσε, πείνασαν και φοβήθηκαν πολύ.

Κάποια στιγμή μια Διεθνής Οργάνωση κατάφερε να εξασφαλίσει ασφαλή δίοδο για τους κατοίκους. Η οικογένειά του πέρασε, αλλά εκείνος παρέμεινε στην πόλη, αφού ήταν 19 ετών και κατά τον έλεγχο θα του ζητούσαν να καταταγεί στον κυβερνητικό στρατό.

Μαζί με μερικούς ακόμη που είχαν μείνει στην πόλη, συνελήφθη τελικά μετά από λίγο καιρό, από Ιρανούς στρατιώτες που είχαν έρθει να υποστηρίξουν τις κυβερνητικές δυνάμεις.

Οι στρατιώτες πυροβόλησαν αρχικά στον αέρα, αλλά αν κάποιος αντιστεκόταν τον χτυπούσαν σχεδόν μέχρι θανάτου.

Στις φυλακές του Άσαντ

«Κρατήθηκα σε ένα κελλί που ίσα ισα χωρούσε ένα μονό κρεβάτι. Μύριζε αίμα και θάνατο. Ήμουν σε συνεχές σκοτάδι και πίστεψα ότι μου μένει λίγη ζωή. Δεν είχα συναίσθηση του πόσο καιρό ήμουν εκεί μέσα, το μυαλό μου πάγωσε, ο χρόνος πάγωσε».

Και μετά άρχισαν τα βασανιστήρια και το ξύλο. «Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα ότι θα πεθάνω μετά από ώρες βασανιστηρίων. Μας έδιναν φαγητό και νερό κάθε 12 ώρες».

Μετά από 7 μήνες η πόρτα της φυλακής άνοιξε. «Ήξερα πως είναι προσωρινό αλλά έστω κι έτσι ήθελα να ξαναδώ τον ουρανό και να νιώσω τον ήλιο στο πρόσωπό μου». Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να τηλεφωνήσει στην οικογένειά του. «Ήθελα να ακούσω τη φωνή της μητέρας μου που δεν ήξερε που είμαι και αν ζω. Οσο καλούσε το τηλεφωνο αγωνιούσα. Και τη στιγμή που το σήκωσε μου κόπηκε η ανάσα και μετά άρχισα να κλαίω και να κλαίω και ξέρεις κάτι αυτό μου πήρε όλο το βάρος που ένιωθα».

«Έμεινα με την οικογένειά μου άλλο ένα χρόνο, προσπαθώντας ουσιαστικά να συνέλθω. Δεν κοιμόμουν γιατί έβλεπα εφιάλτες, δε μπορούσα να βγω έξω, ήθελα να ξεχάσω».

Από τη στιγμή που κάπως επανήλθε ο πατέρας του πρότεινε να φύγει στην Τουρκία για να τελειώσει εκεί τις σπουδές του. Ο Αyran αρνήθηκε γιατί φοβόταν. Το πέρασμα ήταν τρομερά επικίνδυνο. Φίλοι του που ήδη ήταν στην Τουρκία τον μετέπεισαν και ουσιαστικά του δάνεισαν χρήματα προκειμένου να περάσει με ασφάλεια.

Έχω ακόμη όνειρα και στόχους αν και ξέρω ότι οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος μου. Δεν ξέρω πως θα συνεχίσω ξέρω όμως ότι ελπίζω να αφήσω πίσω μου το κενό στο οποίο ζω

Μια νέα αρχή;

Το 2013 τον βρίσκει στην Τουρκία, όπου σύμφωνα με τα λεγόμενά του τα πράγματα ήταν καλά. Οι άνθρωποι εκεί ήταν ευγενείς και γενναιόδωροι τόσο που πίστεψε ότι όλα θα πάνε καλά. Ξεκίνησε μαθήματα τουρκικής γλώσσας ενώ ταυτόχρονα δούλευε σε γραφείο τουρισμού ως μεταφραστής και σε μια ιδιωτική κλινική part time.

Τότε περίπου ήρθε στην Τουρκία και ο 15χρονος αδερφός του. Ζούσαν και δούλευαν μαζί. Το graphic design που είχε ως χόμπι έγινε ένας τρόπος για να κερδίσει μερικά ακόμη χρήματα για να στέλνει πίσω στην οικογένειά του που δύσκολα τα έβγαζε πέρα.

Το Μάρτιο του 2017 κι ενώ ήταν στη δουλειά δέχθηκε ένα τηλεφώνημα από φίλο στη Συρία. «Ήξερα ότι κάτι κακό συνέβη και ρώτησα κατευθείαν ποιος πέθανε; Μου είπε Λυπάμαι αδερφέ αλλά η μητέρα σου έχασε τη ζωή της πριν μερικές ώρες. Πάγωσα και το μόνο που σκέφτηκα είναι πως θα το πω στον μικρό μου αδερφό».

Η μητέρα του Aryan πέθανε κατά τη διάρκεια βομβαρδισμού. Σκέφτηκε ότι δεν έχει την πολυτέλεια να πενθήσει αλλά έπρεπε να δουλέψει για να φέρει τον πατέρα του και τη μικρότερη αδερφή του στην Τουρκία. Κάτι που κατάφερε ένα χρόνο μετά. Εμειναν μαζί για λίγο καιρό, αλλά ήδη το προσφυγικό κύμα ήταν τεράστιο και στην Τουρκία άρχισαν να νιώθουν ανεπιθύμητοι. Επιπλέον η κυβέρνηση με νέους νόμους δυσχέρανε τρομερά την εύρεση εργασίας.

«Με το νέο Νόμο δε μπορούσα να βρω πλέον δουλειά, οι τιμές ανέβαιναν, δύο φορές μας έκαναν έξωση γιατί δεν είχαμε να πληρώσουμε, κάτι έπρεπε να κάνω» λέει.

Την εργαλειοποίηση του προσφυγικού την έζησε στο πετσί του. Οι τούρκοι άρχισαν να μας συμπεριφέρονται άσχημα και μας απειλούσαν διαρκώς με απέλαση. «Η ζωή μου γινόταν πάλι κομμάτια. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να φύγω ξανά. Στη Συρία δε μπορούσα να γυρίσω, ο πόλεμος συνεχιζόταν».

Το 2019 μπαίνει στη βάρκα

Ένα ακόμη ταξίδι στο άγνωστο

«Φοβόμουν τρομερά, δεν ήξερα να κολυμπάω, ήξερα πόσο επικίνδυνο είναι αλλά δεν είχα άλλη εναλλακτική»

Μετά από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες φτάνει σε ένα από τα νησιά του Αιγαίου. Η Αστυνομία τον οδηγεί στο προσφυγικό camp κι εκεί παθαίνει σοκ βλέποντας την κατάσταση. «Δεν υπήρχε χώρος πουθενά, οι άνθρωποι ζούσαν σε σκηνές που έμπαζαν νερά, γίνονταν καυγάδες για το φαγητό και το νερό. Δεν ήταν συνθήκες για να ζουν άνθρωποι αυτές, μου θύμισε πολύ την κατάσταση στη Δαμασκό όταν ήμασταν σε πολιορκία».

Κοιμήθηκε για μέρες σε μια σκηνή «και θυμάμαι» λέει ότι «τότε κατάλαβα ότι τα Ανθρώπινα δικαιώματα είναι απλώς λίγο μελάνι σε χαρτί».
Και τότε έφυγε, έβαλε τα λιγοστά του πράγματα σε ένα σακίδιο και μπήκε παράνομα στο βαπόρι για τον Πειραιά. «Πίστευα ότι θα τη βρω την άκρη, θα βρω μια δουλειά, ότι θα τα καταφέρω».

Όμως δεν έγινε καθόλου έτσι. Για 3 εβδομάδες κοιμόταν σε πάρκα και έψαχνε ματαίως για να πιαστεί από κάπου. Τελικά αρρώστησε και κάπου εκεί εθελοντές του παρείχαν τα απολύτως βασικά. Στέγη και τροφή.

Για πολλούς μήνες απευθυνόταν σε οργανώσεις προκειμένου να τον βοηθήσουν να αρχίσει τη ζωή του εδώ. Αλλά καμία ανταπόκριση. «Ενιωσα τόσο μόνος όσο δεν έχω νιώσει ποτέ. Αλλά έμαθα κάτι που δεν το ήξερα μέχρι που έφυγα από τη Συρία. Η ζωή είναι τρομερά δύσκολη για ανθρώπους σαν κι εμάς και ο περισσότερος κόσμος την κάνει ακόμα χειρότερη. Έχω ακόμη όνειρα και στόχους αν και ξέρω ότι οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος μου. Δεν ξέρω πως θα συνεχίσω ξέρω όμως ότι ελπίζω να αφήσω πίσω μου το κενό στο οποίο ζω».

Ο Ayran σύμφωνα με την ΚΥΑ που ορίζει την Τουρκία ως ασφαλή Τρίτη χώρα, έχει απειροελάχιστες πιθανότητες να λάβει άσυλο στη χώρα. Ήδη εργάζεται σε περιστασιακές δουλειές και άρχισε να ζωγραφίζει.

Μόλις πρόσφατα καταγράφηκε και ελπίζει...

Όπως είπαμε, ο Aryan, έμαθε πρόσφατα να ζωγραφίζει. Δείτε παρακάτω μερικά από τα έργα του:

* Το όνομα έχει αλλαχτεί για ευνόητους λόγους