Όταν ο μπαμπάς μου με πρωτοπέρασε από τα Εξάρχεια, περίμενα να δω αρκετά τέτοια. Φανταζόμουν μια περιοχή με πολλές περιοχές. Μια περιοχή, πόλη μέσα στην πόλη, με διαφορετικά χρώματα, άγνωστες φυλές και για κάποιο λόγο πολλά δέντρα και ρυάκια.

Σε γενικές γραμμές δεν έπεσα έξω στο προεφηβικό προαίσθημα. Τα Εξάρχεια ήταν τελικά και πολλά και πολύχρωμα και καταπράσινα, αν κι ακόμη ανιχνεύω τα στενά και τα σκαλάκια για ύποπτα ρεύματα. Με τον τρόπο τους κι αυτά, τα ύποπτα ρεύματα, ρέουν όπως τα παγωμένα νερά του δημοφιλέστατου το Καλοκαίρι του 2021 Αχέροντα, από την κεντρική πηγή της Πλατείας. Τις Πηγές των Εξαρχείων.

Με την ροκ συναυλία και το παζάρι βιβλίου που διοργάνωσε την αρχή του Καλοκαιριού το βιβλιοπωλείο “Bibliotheque” που επιμένει να ζει στην καρδιά αυτή της πηγής, μπήκε άλλο ένα σημαντικό ορόσημο στην ιστορία όλων των Εξαρχείων: Η αρχή του τέλους των διαφορετικών χρωμάτων, των άγνωστων φυλών και του μοναδικού μικροκλίματος που μόνο στα Εξάρχεια και σε συγκεκριμένες συνοικίες ευρωπαϊκών πόλεων συναντάς.

Θα γίνει ένας σταθμός μετρό και θα γίνουν πολλά καταστήματα-αλυσίδες, ήδη εκεί που έκλεισαν τα κομπιουτεράδικα στην πρώην ελληνική Silicon Valley, στην Στουρνάρη, ανθεί το Airbnb και μερικά κοκκινόμαυρα πανό στην πλατεία μαζί με την πλούσια αστυνομική παρουσία, θυμίζουν το σε λίγο παρελθόν της συνοικίας.

Και μη μου πεις για μπάχαλους, ιπτάμενους αναρχικούς, πρεζέμπορους και επετειακές καταλήψεις του Πολυτεχνείου. Μη φοβάσαι. Όλα αυτά μεταφέρονται αρμοδίως από την Υπηρεσία. Αυτά που δεν μεταφέρονται είναι όσα ζήσαμε στην εκδήλωση του Ιουλίου και σε κάθε άλλη προσωπική ή συλλογική εκδήλωση από τότε που μάθαμε πόσα είναι τα Εξάρχεια. Η συλλογική μνήμη.

Κι επειδή ο τόπος είναι αναρχικός κι αλλοπρόσαλλος, ίσως, ίσως να μην έχει πει την τελευταία του λέξη…