Η μητρόπολη ξυπνά στον δικό της, ιδιωτικό Χειμώνα. Οι ποιητές και οι ρομαντικοί πάντα αναζητούν την Άνοιξη και το Καλοκαίρι σε αλκυονίδες στιγμές φωτός, αποφεύγοντας τις δικές τους, σκοτεινές ευθύνες.

Η Τέχνη δηλώνει πρωτοπορία, πρόοδος και συχνά επανάσταση και το να είσαι μουσικός, ηθοποιός, διασκεδαστής κάθε είδους, πολεμιστής του καμβά ή του σκαρπέλου, είναι εκτός από προσωπική διέξοδος και φτού κακά, κοινωνική ευθύνη.

Α είναι η εποχή της προσωπικής ευθύνης ωστόσο. Γιατί η προσωπική ευθύνη είναι ιδιωτική, μονόχνοτη κι απροσπέλαστη από τον Δίπλα. Η προσωπική ευθύνη είναι ένας ιός στο πρόγραμμα της ανθρωπιάς μας. Όσο εργαλειοποιείται από τους κρατούντες τόσο τρώει τα δεδομένα της κοινωνικής, συλλογικής ευθύνης, που τζιζ είναι για μαδούρους και αναρχοκομμουνιστάς.

Έτσι λοιπόν και η αμήχανη πλειοψηφία των Σκεπτόμενων, χουχουλιάζει εκεί. Δεν τολμάει να τραγουδήσει, να γράψει, να καταγγείλει και να σχηματίσει Αντίσταση σε πίνακες, σκίτσα και γλυπτά. Λίγοι μιλούν και αμέσως το πογκρόμ των ΜΜΕ ή του Ίντερνετ τους συνθλίβει κάτω από το «καλά-εδώ-γίνεται-χαμός-κι-εσύ-θυμήθηκες-τα-δικά-σου»;

Που είναι η προσωπική σου ευθύνη αναίσχυντε;

Κι έτσι, ξεμείναμε με λίγους που είναι γραφικοί, ξεπερασμένοι, πιθανότατα ομοφυλόφιλοι ή διαθέτοντες άλλες αντικοινωνικές διαστροφές. Αυτοί μιλούν και ξαναμιλούν, τους ξέρουμε με τα μικρά τους ονόματα και καμία συγκέντρωση, καμία συναυλία, καμία λέξη ή νότα ή πινελιά δεν βρίσκει μέσα στην χλαπαταγή, χρόνο, χώρο και διάθεση να ουρλιάξει.

Το ουρλιαχτό… Ναι.

Πότε άραγε ένα ουρλιαχτό είχε «προσωπική ευθύνη» για να επιτρέπεται να κυκλοφορεί ελεύθερο;