Πρώτα έφταιγαν οι περιπτεράδες αλλά το ξεπεράσαμε. Μετά, έφταιγαν η μουσική και οι μουσικοί. Αυτό, δεν το ξεπεράσαμε.

Δεν θα πω ότι η μουσική δεν είναι μεταδοτική και ότι πολλοί μουσικοί δεν είναι σκέτη πανδημία. Θα το δεχθώ. ‘Ισως γι’αυτό την/τους έχουμε τόση ανάγκη. Στην Δυστοπία 2 όμως, διδάσκεται ότι η Τέχνη είναι επικίνδυνη για τον λήθαργό σου. Ο μουσικός, ο ηθοποιός, ο performer, ακόμη και οι συνεργάτες τους οι ηχολήπτες, φωτιστές, φροντιστές, εικονολήπτες μαζί φυσικά με το κοινό όλων αυτών, είναι φορείς ιών. Φτύνουν όταν τραγουδούν, βήχουν όταν χορεύουν και φταρνίζονται όταν σηκώνουν το ποτηράκι για να πιούν, οι ανάλγητοι υποκριτές, στην υγειά σου.

Έτσι κυνηγήθηκαν με απαγόρευση μουσικής και παράστασης. Το πρώτο μέτρο-σιγουράκι που σε στέλνει κατευθείαν στην εκκλησία όπου οι ψάλτες και οι ιερείς φτύνουν αγιασμό, οι πιστοί μεταλαμβάνουν από το ίδιο κρασί και το ίδιο κουταλάκι χριστιανικό νέκταρ και τέλος πάντων εκεί, ακούς τους ύμνους σου και τα κουτσοπίνεις ακίνδυνα (υπ)ακούοντας τον ανεμβολίαστο ρασοφόρο περφόρμερ.

Στον κόσμο τoυ δικού μας, προσωπικού Handmaid's Tale όλα είναι αγγελικά πλασμένα. Τι τους θέλουμε τους αληθινούς καλλιτέχνες;

Aς μείνουν τα graffiti τους στα δρομάκια της μητρόπολης, αναμνηστικά μιας άλλης, μολυσματικής εποχής.