Ο χώρος του αθλητισμού ήταν η αφετηρία των ζοφερών αποκαλύψεων από τη Σοφία Μπεκατώρου, που τόλμησε να μιλήσει γενναία για όσα είχε υποστεί.

«Δημοσιογράφοι επαγγελματίες της ψευτιάς και της διαστρέβλωσης εδώ και χρόνια, αργυρώνητοι, βαλτοί, κοινοί συκοφάντες, ειδικευμένοι γλείφτες και τζανακογλείφτες. Του κοστουμιού και της γραβάτας, της μεταξωτής κάλτσας, του καλού μεζέ, της ζεϊμπεκιάς που δεν αστειεύεται, αλλά και της γκουρμεδιάς που επιβάλλεται, του τραπεζικού λογαριασμού, της σουίτας και τα λοιπά».
Μάρω Δούκα

Δεν περιμένουμε να ωριμάσουν οι συνθήκες. Γινόμαστε οι συνθήκες.
Καλωσορίσατε στο 20/20. Ήρθε η ώρα να πιστέψουμε ξανά στα μάτια μας.

Aς κόψουμε λίγο την πλάκα κι ας μιλήσουμε λίγο σοβαρά. Τίποτα στη ζωή δεν είναι απόλυτα αμετάβλητο και κάθε εποχή μάς ωθεί σε αναθεωρήσεις, ενίοτε και ριζικές.

Όταν εστιάζουμε στην περιπτωσιολογία, υπάρχει κίνδυνος να χάσουμε τη μεγάλη εικόνα.

Με αφορμή τις πρόσφατες καταγγελίες σεξουαλικής, λεκτικής και ψυχολογικής βίας, εγείρεται για ακόμα μια φορά το ερώτημα που διαρκώς επανέρχεται στο προσκήνιο ως αναπάντητο: Διαχωρίζεται ή όχι η υψηλού επιπέδου τέχνη ή τα εξαιρετικά προπονητικά επιτεύγματα στον αθλητισμό από τις βαθιά προβληματικές πεποιθήσεις και στρεβλώσεις σε προσωπικό επίπεδο εκείνων που τα πέτυχαν;

Η πρώτη μου επαφή με την πατρίδα ήταν όταν ήμουν παιδί. Στις σχολικές γιορτές με τα γαλανόλευκα σημαιάκια και με τα άλλα, τα κίτρινα με το δικέφαλο αετό. Θυμάμαι καλά το άγχος μου αν θα καταφέρω να μάθω απ’ έξω το ποίημα -βάσανο τεράστιο. Την αγωνία μου λίγο πριν ανέβω στο ξύλινο πατάρι να το εκφωνήσω και την ανακούφισή μου όταν το μαρτύριο είχε τελειώσει οριστικά.

Η προστασία της ζωής και η διασφάλιση της υγείας δεν μπαίνουν σε καμία ζυγαριά. Δεν υπάρχει θέμα συζήτησης. Η υγεία προηγείται! Είναι δεδομένο ότι θα πρέπει να γίνουν όσα πρέπει για τη λήψη των απαραίτητων μέτρων και τη διασφάλιση των απαραίτητων συνθηκών, προκειμένου το Εθνικό Σύστημα Υγείας να αντεπεξέλθει στις αυξημένες ανάγκες.

Γιατί δεν λένε ευθέως στον ΣΚΑΪ (αλλά και σε άλλα ΜΜΕ) ότι δεν γουστάρουν τις διαδηλώσεις; Ότι δεν θέλουν τον κόσμο να διαμαρτύρεται, ότι θέλουν υποταγμένους ανθρώπους να υπακούν πειθήνια;

Η πανδημία θα περάσει. Θα πενθήσουμε τους νεκρούς μας, θα κλάψουμε για τους χαμένους μήνες, αλλά θα αγκαλιαστούμε πάλι, θα ερωτευτούμε πάλι, θα δούμε τις οικογένειές μας και τους φίλους μας. Θα βγούμε πάλι από το σπίτι. Και θα αντικρίσουμε μια άλλη πόλη που μόνον αμυδρά θα θυμίζει αυτήν που ξέραμε. Όχι μόνο γιατί θα έχει αλλάξει η ίδια, αλλά γιατί θα έχει αλλάξει ο τρόπος που εμείς τη ζούμε.

Η φράση αυτή «φοριέται» πάρα πολύ τους τελευταίους μήνες. Με αφορμή την πανδημία, ιδιαίτερα από τον Σεπτέμβριο και μετά, βρίσκεται σε πολλά θεσμικά χείλη και ξεστομίζεται απροκάλυπτα και συστηματικά. Ξεστομίζεται όμως και ως κατηγορία από μία μερίδα των πολίτων στην άλλη. Και με κάποιον τρόπο αυτή η έννοια έχει πάρει και μία πολιτική/κομματική απόχρωση.

Με χαρά δέχτηκα την τιμητική πρόσκληση να συμμετάσχω σε αυτό το νέο δημοσιογραφικό εγχείρημα, το 20/20 magazine, που ελπίζω να συμβάλει στο να σπάσει η μονολιθικότητα που επικρατεί στο ελληνικό τοπίο των μέσων ενημέρωσης σε βαθμό που να τίθεται ευθέως ζήτημα δημοκρατίας στη χώρα.