Η ερώτηση που λιγότερο απ’ όλες έχει απαντηθεί αυτές τις μέρες.

Γιατί άραγε ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει βαλθεί με τέτοια μουλαρίσια επιμονή να μετατρέψει σε κεντρικό πρόσωπο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής τον Δημήτρη Κουφοντίνα;

Άνθρωπος απέναντι σε όσους αμφισβητούν τον άνθρωπο. Αυτή είναι η επιλογή όσων εδώ και καιρό έχουν πάψει να πέφτουν από τα σύννεφα. Αυτών που δεν εντυπωσιάζονται από την απανθρωπιά του κόσμου. Αυτών που δεν υποτιμούν, δεν υποβιβάζουν, δεν ρίχνουν στον Καιάδα, τους αδύναμους και τους κατατρεγμένους. Που δεν λοιδορούν όσους δεν λάμπουν εφήμερα.

Η θάλασσα χάθηκε από το πλήθος των ναυαγίων… «σωρός οι νεκροί στις ακτές και τα βράχια». Κάπως έτσι περιγράφει ο Αισχύλος, στην τραγωδία “Πέρσες”, τον απόηχο της Ναυμαχίας της Σαλαμίνας, ειπωμένη από την πλευρά των Περσών. Μια είδηση που όταν φτάνει στην τότε πρωτεύουσα της Περσίας, Σούσσα, βυθίζει όλη την αχανή αυτοκρατορία σε ένα αναπάντεχο πένθος. Δεν ήταν μόνο μια στρατιωτική πανωλεθρία από τις ευέλικτες τριήρεις του Θεμιστοκλή, αλλά και ήττα της αλαζονείας μια υπερδύναμης, δέκα χρόνια μετά το σοκ του Μαραθώνα και λίγο πριν την οριστική ταπείνωση στις Πλαταιές.

Είναι εξοργιστικό πια αυτό που συμβαίνει με την υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη. Αναρωτιέμαι, λίγη τσίπα δεν διαθέτει άραγε; Ελάχιστη, έστω και προσχηματικά.

Στις συζητήσεις στη Βουλή σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών, σπανίως υπάρχει καθαρός νικητής και ηττημένος. Οι πολιτικοί αρχηγοί εμφανίζονται συνήθως καλά προετοιμασμένοι, ενώ είναι εμφανής η δουλειά τεκμηρίωσης που κάνουν τα επιτελεία τους. Οι όποιες νίκες στα σημεία κατά κανόνα κερδίζονται στις δευτερολογίες.

Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ «κονταροχτυπιούνται» τις τελευταίες ώρες, μέσω Δοξιάδη και Πολάκη, αναφορικά με το ρόλο που μπορεί να είχε το Μαξίμου στο θέμα των ασυνόδευτων προσφυγόπουλων, σε συνάρτηση με τις μαρτυρίες-καταγγελίες κατά του Λιγνάδη.

Θυμάστε ποια ήταν μία από τις πρώτες αποφάσεις του Δημήτρη Λιγνάδη, μόλις διορίστηκε από την κ. Μενδώνη και τον κ. Μητσοτάκη, καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου; Να μετονομάσει μία σκηνή του Εθνικού δίνοντάς της το όνομα της Ελένης Παπαδάκη.

"Μετά από 46 ημέρες ο απεργός πείνας Δημήτρης Κουφοντίνας, μπαίνει και σε απεργία δίψας. Ο Κουφοντίνας βασανίζεται στα χέρια του κράτους, το οποίο ξεκαθαρίζει ότι οι ποινές που επιβάλλονται απ' τη δικαιοσύνη στους κρατουμένους, είναι αρκετές μόνο αν εκπληρώνουν τη βαρβαρότητα και την εκδικητικότητα που φαντασιώνεται μια νόμιμη ανομία, που το εξυπηρετεί.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας, δολοφονείται απ' την κυβέρνηση και δεν επιτρέπεται σε κανέναν πια να μη διαλέξει πλευρά. Δεν είμαστε κανίβαλοι".

Ήμουν ανταποκρίτρια για αρκετά χρόνια στο γυναικείο περιοδικό «Πάνθεον» από το Λονδίνο και το Παρίσι, γράφοντας θέματα κάτω απ’ τον τίτλο «Για να γνωρίσουμε τη γυναίκα στο παγκόσμιο στερέωμα». Από τις γνωριμίες μου με το παγκόσμιο γυναικείο κίνημα, δέχτηκα μία πρόσκληση το 1980 για να συμμετάσχω στο Παγκόσμιο Συνέδριο των Γυναικών στην Κοπεγχάγη. 

Αίσθηση προκάλεσε κείμενο, με τις υπογραφές 56 φανταστικών προσωπικοτήτων, που δηλώνουν ότι στέκονται στο πλευρό του Άη Βασίλη.
Μερικοί ύποπτοι διορισμοί, κάμποσα μπαζώματα σε ιστορικά μνημεία του Βόρειου Πόλου και κυρίως, η κατηγορία ότι στην πραγματικότητα ο Άη Βασίλης "δεν υπάρχει", προκάλεσαν τριγμούς και η θέση του αγαπητού αγίου των παιδιών, είναι επισφαλής.

Και όμως, η κυβέρνηση και ο Κουφοντίνας, έχουν ένα πολύ κοινό σημείο: Δεν σέβονται την αστική Δημοκρατία.
Με τη διαφορά ότι ο εκτελεστής της 17Ν, εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο.