ΠΙΣΤΕΨΕ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
Στο μαραθώνιο ενημερωτικό πρόγραμμα του Open, χθες (06/03) βράδυ, για 15 λεπτά συνυπήρξαν στο τηλεοπτικό παράθυρο δυο Ελλάδες, με τρόπο διακριτό και εξαιρετικά ηχηρό.
Η μυθιστορία επαναλαμβάνεται ως τραγωδία. Ζούμε ξανά την «Ιλιάδα» και την «Οδύσσεια». 10 χρόνια πόλεμος με την ακρίβεια, την εξαθλίωση, τη δημοσιονομική προσαρμογή και πολλούς "Δούρειους Ίππους". 10 χρόνια με προορισμό μιαν "Ιθάκη", που για κανέναν -εκτός από λίγους- δεν ήταν... «καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί, πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο».
Καταπάτηση του δικαιώματος στην ενημέρωση, ρητορική μίσους απ' το συνήγορο του κατηγορουμένου, καμία μέριμνα για τη ψυχολογική στήριξη των θυμάτων. Και κάπως έτσι η δίκη του Δημήτρη Λιγνάδη, περνάει στα ψιλά γράμματα
Χιλιάδες φυλακές α λα "Truman Show" και άλλοι τόσοι βασανισμοί ζώων, στον βωμό του θεάματος!
Όποιος έχει την αίσθηση πως οι λέξεις έχουν πάρει "διαζύγιο" απ' το νόημά τους και έχει χαθεί η στοιχειώδης ανθρώπινη επικοινωνία, να σηκώσει το χέρι.
Ο πρώτος στόχος στον πόλεμο είναι ο πολιτισμός. Τα έργα όμως ανθρώπων που έχουν ξεπεράσει πια τα στενά όρια της χώρας καταγωγής τους κι έχουν γίνει παγκόσμιο κτήμα, δεν μπορούν ούτε να λογοκριθούν, ούτε να χτυπηθούν. Πόσο μάλλον εν ονόματι κυρώσεων.
Η στήλη αυτή θα είναι ανυπόγραφη. Όχι γιατί ντρέπομαι να σου πω ποιος είμαι («δε κρύβομαι μωρή, δε καταζητούμαι» - Ευα Κουμαριανού) αλλά γιατί με ενδιαφέρει να γνωριστούμε μέσα από τη στήλη με τέτοιο τρόπο, ώστε να με “δεις” στον απέναντί σου στη δουλειά, στο μετρό, στο εστιατόριο, στο κλαμπ, στο δρόμο. Δεν έχει να κάνει με το πως είναι η μούρη μου, αυτή την έχεις πετύχει άλλωστε ή θα τη πετύχεις ξανά στη δουλειά, στο μετρό, στο εστιατόριο, στο κλαμπ, στο δρόμο. Πάρ’ το σαν ένα κάρντιο/παζλ ερεθισμάτων που θα τα ενώνεις από όσα διαβάζεις εδώ.
«Δεν υπάρχει καμία κρίση που να μην αντιμετωπίζεται. Αν έχεις μια σοβαρή κυβέρνηση και έναν σοβαρό πρωθυπουργό όλα αντιμετωπίζονται. Όπως αντιμετωπίστηκαν όλες οι κρίσεις που έχουν προκύψει στην Ελλάδα τα τελευταία δυόμιση χρόνια έτσι θα αντιμετωπιστεί και η σημερινή», έγραψε χθες η Ντόρα Μπακογιάννη, σε ανάρτησή της στο Twitter.
Όταν μέναμε στο Μεταξουργείο, κάτω απ’το σπίτι μας γινόταν συσσίτιο και απέναντι μας ήταν ξενώνας αστέγων. Ο δίχρονος τότε γιος μου, έμαθε για τα "παιδάκια του πολέμου". Πως εκδιώχθηκαν από τις βόμβες, πώς κατέληξαν στη γειτονιά μας και γιατί είναι καθήκον μας να τα βοηθάμε.
Οι εικόνες του εμπόλεμου Κιέβου είναι σοκαριστικές. Είναι εικόνες που όλοι μας είχαμε θάψει βαθιά στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Το καθεστώς ειρήνης ήταν η φυσική κατάσταση για την ευρωπαϊκή ήπειρο τις τελευταίες δεκαετίες. Η τελευταία πολεμική μνήμη από την γειτονιά μας μέχρι χθες ήταν ο πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας, που ξεκίνησε ως εμφύλιος και κατέληξε στην επέμβαση του ΝΑΤΟ.
Πρέπει να υπενθυμίζω συνεχώς στον εαυτό μου ότι βρίσκομαι στην Ελλάδα του 2022 και όχι σε κάποια άλλη χώρα το 1850.
Άλλη μία γυναικοκτονία διαπράχθηκε στην χώρα μας και ακόμη υπάρχουν άτομα που αρνούνται να συμβάλλουν στο φεμινιστικό κίνημα, ώστε να βελτιώσουμε την θέση της Ελληνίδας γυναίκας. Γιατί τέτοιο κόλλημα στον μεσαίωνα;