Μήπως ήρθε η ώρα, ο πρωθυπουργός να τιμήσει τους μικρούς ήρωες της κυβερνητικής του καθημερινότητας; Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Η παραπάνω φράση είναι στίχος από ένα τραγούδι ("Πολυκατοικίες") του Λεξ. Θα μπορούσε να είναι επίσης ο τίτλος μιας παράστασης με σκηνοθέτη τον Σεφερλή, αν αυτός επέλεγε να μεταφέρει στο θεατρικό σανίδι τα πεπραγμένα της κυβέρνησης.

Πάντα, αυτές οι μέρες θα θυμίζουν τον Αλέξη. Θα έχουν τη μυρωδιά του καμένου να περιπλανάται στην ατμόσφαιρα, μιας ανεξήγητης σιωπής και βαθύ στοχασμού, τη γεύση της πίκρας στο στόμα και ένα σφίξιμο στην καρδιά.

Ένα και πλέον εικοσιτετράωρο πέρασε από την τραμπούκικη εισβολή και διακοπή της παράστασης του Χριστοφορου Ζαραλίκου από μπράβους σε εντεταλμένη υπηρεσία και το υπουργείο Πολιτισμού για πολλοστή φορά, στρουθοκαμηλίζει.

Ο Ζακ ποτέ δεν έκρυψε ότι ήταν οροθετικός και ποτέ αυτό δεν τον επηρέασε να ζήσει την ζωή του όπως εκείνος ήθελε, γεμάτη φως, γεμάτη χρώμα. Τίποτα δεν θα τον κράταγε μέσα στην ντουλάπα.

Την τελευταία δεκαετία εκατοντάδες χιλιάδες νέοι Έλληνες έχουν μεταναστεύσει σε χώρες του εξωτερικού αναζητώντας εργασιακές ευκαιρίες που θα τους προσφέρουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Αναμφισβήτητα οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής αποτελούν δημοφιλή προορισμό -συχνά όνειρο για πολλούς εν δυνάμη σπουδαστές.

Η κυβέρνηση της Ν.Δ. φαίνεται ότι βρίσκεται σε άλλη πραγματικότητα. Η διαχείριση της πανδημίας είναι μια από τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις που το φανερώνει. 

Απολογούμαι για το προσωπικό “ύφος” του σημερινού κειμένου αλλά νομίζω ότι αξίζει να ειπωθούν μερικές λέξεις για το θέμα. Που μοιάζει προσωπικό αλλά δεν είναι και εντελώς έτσι.

Τρία χρόνια χωρίς την Ελένη. Τρία χρόνια από το κρύο πρωινό που το άψυχο σώμα της, ξεβράστηκε από τη θάλασσα στη Λίνδο, άγρια κακοποιημένο και βιασμένο.

Δραματική ήταν η κατάσταση, πέρυσι το Νοέμβριο. Φέτος είναι δραματική, με εμπειρία. Άρα δραματική, με ενδεχόμενο δόλο.

O χρήστης Νότης νιώθει ενθουσιασμένος στην τοποθεσία Κτίριο Κεράνης διότι έλυσε το μεταναστευτικό. Πάλι!