ΠΙΣΤΕΨΕ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
Πολλές συμπτώσεις μαζεύονται τελευταία, δεν νομίζετε; Είτε μιλάμε για προληπτικά εξώδικα τύπου Φιλιππίδη, είτε για παραιτήσεις τύπου Λιγνάδη;
Διάφορες αφορμές και ελεύθεροι συνειρμοί με οδήγησαν στο να γράψω το παρακάτω άρθρο. Προσπάθησα να δώσω κάποια λογική και ένα θεωρητικό πλαίσιο σε αυτούς τους συνειρμούς. Το θέμα που θα προσπαθήσω να αναλύσω είναι αρκετά πολύπλοκο για να μπορεί να το καλύψει ένα σύντομο άρθρο αλλά ελπίζω να αποτελέσει αφορμή για περαιτέρω σκέψη.
Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ήταν ιδιαίτερα κρίσιμο. Όχι για τους συνήθεις λόγους που έχουμε μάθει να λέμε τους τελευταίους 11 μήνες. Την πορεία του ιού, την αύξηση των κρουσμάτων, την εξάπλωση της πανδημίας, την πίεση στο ΕΣΥ, την καταστροφή της οικονομίας, την ψυχολογική πίεση των έγκλειστων. Οχι. Ήταν κρίσιμο γιατί από την απαγόρευση του take away, μέχρι το γλεντοκόπι της Ικαρίας, ήταν μια ανεμελιά δρόμος.
Η λογική πάει περίπου έτσι: άμα μεγάλωσες στην Ελλάδα απ’ το ‘50 κι ως τα σήμερα, μεγάλωσες με την εικόνα του άντρα να ‘ναι λίγο-πολύ δεδομένη. Θες από πατέρα σε γιο, θες από μύθους και τραγούδια, θες απ’ τον (πανταχού παρόντα στο χτίσιμο κοινωνικών κατασκευών) κινηματογράφο, το τι εστί άντρας είχε κανόνες.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας βρίσκεται στην 32η μέρα απεργίας πείνας. Οποιοσδήποτε απεργός πείνας σε αυτό σημείο μπαίνει στη «ζώνη του λυκόφωτος». Δηλαδή, ανά πάσα στιγμή μπορεί να υποστεί βαρύτατες βλάβες στην υγεία του ή να απειληθεί η ίδια η ζωή του. Ειδικά για έναν άνθρωπο 63 ετών με επιβαρυμένη υγεία που έχει κάνει ξανά απεργίες πείνας, ο κίνδυνος είναι ακόμα μεγαλύτερος.
Σε κανένα από τα δελτία ειδήσεων -εκτός από το Open, προς το τέλος, βιαστικά και πρόχειρα- δεν έπαιξε το βράδυ του Σαββάτου η είδηση με το περίφημο γεύμα του κ. Μητσοτάκη στην Ικαρία, με τους δεκάδες καλεσμένους.
Η απαγόρευση κυκλοφορίας τα σαββατοκύριακα από τις έξι το απόγευμα, στην Αττική και σε άλλες «κόκκινες» περιοχές, ίσως είναι το πρώτο μέτρο της αντί - κόβιντ εποχής που συνάντησε τόση αρνητική κριτική και απαξιωτικά σχόλια.
Είναι προφανές πως η κυβέρνηση δεν ξέρει τι μέτρα να πάρει για να ανακόψει την εξάπλωση της πανδημίας (όχι μόνον η ελληνική για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς) και κάνει αυτό που υπαγορεύει το γνήσια δεξιό της ένστικτο: απαγορεύσεις. Η απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 6 το απόγευμα τα Σαββατοκύριακα, είναι η τελευταία που ήρθε να προστεθεί σε μια σειρά από τέτοια μέτρα, χωρίς την παραμικρή πραγματική εξήγηση για τη λογική της.
Το μπάχαλο στη χώρα μας δεν μας προκαλεί θυμό πια - έχουν δει άλλωστε πολλά τα μάτια μας. Επίσης, επειδή η αλαζονεία είναι αμάρτημα μεν, ανθρώπινο δε - όπως όλα τα αμαρτήματα άλλωστε. Οπότε, ενίοτε μπορεί να αντιμετωπιστεί με μια ορισμένη κατανόηση - λέμε τώρα. Όταν όμως το μπάχαλο συνδυάζεται με την αλαζονεία, τότε τα όρια ξεπερνιούνται.
Το θέμα της σεξουαλικής βίας έχει πλέον ανοίξει για τα καλά -και δικαίως. Κάθε μέρα προκύπτουν και νέες καταγγελίες επώνυμων γυναικών για αντίστοιχα περιστατικά -και καλώς προβάλλονται. Μέσα σ' όλα αυτά, όμως, εμφανίστηκε και το υποκριτικό #MeToo των συστημικών Μέσων, που «υπερθεματίζουν» πρώτη φορά εναντίον της βίας στις εκπομπές και τα δελτία ειδήσεων. Πού ήταν και πού είναι η αντίστοιχη «ευαισθησία» τους για τα αμέτρητα θύματα της κρατικής βίας, της αστυνομικής, της οικονομικής, της ψυχολογικής;
Καμιά φορά, για να δούμε πιο καθαρά την πραγματικότητα, πρέπει να πάρουμε μια απόσταση από αυτήν. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι χωρίς να γνωρίζουμε το νομοσχέδιο Κεραμέως, μας ρώταγαν τι θα χρειαζόταν για να αναβαθμιστεί η ανώτατη εκπαίδευση στην Ελλάδα.
Δευτέρα 11 Ιανουαρίου, ανοίγουν τα Δημοτικά και τα Νηπιαγωγεία. Δυο μαθήτριες αγκαλιάζονται έξω από ένα σχολείο στην Κρήτη και σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα ακόμη φοβικότητας για καθετί που ανοίγει, η φωτογραφία γίνεται viral, συμβολίζει και συγκινεί...