Παρόλο τον αυξημένο κίνδυνο να τον επιπλήξει ο θαυμαστής του Τραμπ και της «αείμνηστης βαρόνης Θάτσερ», Άδωνις Γεωργιάδης, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, τόλμησε αυτό που κανένας προκάτοχός του δεν είχε επιχειρήσει πριν. Να αποκηρύξει το νεοφιλελευθερισμό. Ξεκάθαρα, δημόσια και κυριολεκτικά. Μέσα στο Κογκρέσο.
Έστριψαν αριστερά οι ΗΠΑ; Όχι. Είναι ιστορική η ομιλία Μπάιντεν; Σαφώς.
Πάμε τώρα στην ταμπακιέρα.

Επί ποδός στις εθνικές οδούς βρίσκονται τα τηλεοπτικά συνεργεία από το Σάββατο του Λαζάρου, λίγο μετά την απαγόρευση των διαπεριφερειακών μετακινήσεων ενόψει Πάσχα, με αποστολή να μας αποδείξουν ότι γίνονται εντατικοί έλεγχοι και κανένας δε θα πάει φέτος στο χωριό. Εν τέλει, οι ορθώς προετοιμασμένοι, παραδοσιακοί Έλληνες πέρασαν μετά βαΐων και κλάδων τα διόδια και όσοι απέτυχαν στην πρώτη απόπειρα θα το πετύχουν στη δεύτερη, γιατί οι απαγορεύσεις μετά εξαιρέσεων δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα από την πρώτη μέρα του "σκληρού" λοκντάουν.

O μικροαστισμός, προϋποθέτει άμβλυνση, όχι αιχμηρές γωνίες. Αντιλαμβάνεται μόνο τις ακριβείς μεταφράσεις και όχι τα νοήματα, με βασικά συστατικά την άγνοια, την υπεραπλούστευση και την βολική αφήγηση. Ο μικροαστισμός λειτουργεί πάντα αποσπασματικά και ετεροκαθορίζεται –σχεδον υπαρξιακά- απέναντι σε μειονότητες, δημιουργώντας έτσι ένα πλασματικό αίσθημα ασφάλειας.
Αυτό εκμεταλλεύεται το επιτελικό κράτος του Κυριάκου Μητσοτάκη, με έναν καταιγισμό "εικονικής κανονικότητας".

Βασίλης Κικίλιας, Άδωνις Γεωργιάδης, Κωστής Χατζηδάκης, Μάκης Βορίδης, Χρήστος Σταϊκούρας, Κώστας Τσιάρας, Κυριάκος Πιερρακάκης, Θεόδωρος Σκυλακάκης, Βασίλης Κοντοζαμάνης και Νίκος Χαρδαλιάς. Αυτοί είναι οι υπουργοί και υφυπουργοί που έβαλαν την υπογραφή τους στην τροπολογία που θεσπίζει το ακαταδίωκτο για τις επιτροπές εμπειρογνωμόνων και τα στελέχη που διαχειρίζονται τη φονική υγειονομική κρίση.

Παρακολουθήσαμε το πρόσφατο πρωθυπουργικό διάγγελμα, εν μέσω δραματικής τροπής της πανδημίας του κορονοϊού στην χώρα και η αλήθεια είναι πως όσοι σκεπτόμενοι άνθρωποι έχουν απομείνει σκεπτόμενοι στη χώρα, είδαν την ανησυχία και τον τρόμο τους να κορυφώνεται. ‘Οχι μόνο από αυτά που άκουσαν, αλλά κυρίως από αυτά που δεν άκουσαν. 

Αμέσως μετά το Πάσχα, όπως ανακοινώθηκε, ανοίγει επιτέλους η εστίαση σε εξωτερικούς χώρους -το κατά Σαββόπουλο «τραπεζάκια έξω». Το μέτρο είναι καλοδεχούμενο, και μάλιστα μάλλον καθυστέρησε να εφαρμοστεί, αφού στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες τα τραπεζάκια έξω έχουν ήδη ανοίξει, όχι μόνο σε χώρες του Νότου αλλά και σε βορειότερες, όπως στο Λουξεμβούργο, όπου βέβαια θέλει θάρρος ή πανωφόρι για να καθίσεις έξω.

Τα τελευταία 10-12 χρόνια, από την είσοδο δηλαδή της χώρας στους μνημονιακούς "μηχανισμούς στήριξης" μετά τη χρεοκοπία -με το προσφυγικό να παίζει φυσικά και αυτό ρόλο- παρατηρούμε την ιστορία να επαναλαμβάνεται ως φάρσα και δεν εννοούμε απλά την δεύτερη "κυβέρνηση Μητσοτάκη". Η κανονικοποίηση πρώην γραφικών φασιστών με την είσοδο του ΛΑ.Ο.Σ. στην κυβέρνηση Παπαδήμου και η εγκληματική παρουσία της Χρυσής Αυγής, δεν ήταν φυσικά φαινόμενα. Ήταν η ελληνική εκδοχή της "Συνθήκης των Βερσαλλιών".

Κλείσαμε 14 μήνες πανδημίας στην Ελλάδα, με ένα από τα πιο μακρόχρονα, αντιδημοκρατικά και πολύνεκρα lockdown παγκοσμίως και με τη γενιά που χρεοκόπησε τη χώρα, να κατηγορεί τη γενιά που κάνει επικίνδυνα και απελπισμένα πάρτι στις πλατείες. Πάρτι που τις προσκλήσεις τις έχει στείλει η ίδια η κυβέρνηση.

Αν υπάρχει ένα «κόμμα – κατσαρίδα» (μην παρεξηγηθώ, εννοώ που θα μπορούσε να επιζήσει μετά από πυρηνικό –πολιτικό- ολοκαύτωμα) είναι η Νέα Δημοκρατία.
Μπετοναρισμένη εσωκομματική ομερτά, υπαλληλική σχέση με μεγάλα συμφέροντα, ισχυρό ένστικτο επιβίωσης και μια μεγάλη βάση συντηρητικών και εθνικιστών ψηφοφόρων (μία κρίσιμη μάζα που ιστορικά αυξάνεται σε μακρά περίοδο οικονομικής –και προσφυγικής- κρίσης, με μοναδικό μειονέκτημα τον μέσο όρος ηλικίας).

Η αλήθεια είναι πως ο Κωστής Χατζηδάκης, ως πολιτικό “παιδί“ της Ντόρας Μπακογιάννη, διατηρούσε πάντα ένα μετριοπαθές προφίλ. Ήταν δηλαδή πάντα αρεστός στον νοικοκυραίο του «μεσαίου χώρου», που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις. Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν ανεπάγγελτο “δολοφόνο“ του Κοινωνικού Κράτους και του δημόσιου χαρακτήρα αγαθών και υπηρεσιών (λίαν προσφάτως και του περιβάλλοντος). Μήπως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τον Κωστή;

Τι είναι το ΚΕΘΕΑ; Αν το σκεφτείς απλά είναι μια διέξοδος στη ζωή. Η δημοκρατική διαδικασία αντιμετώπισης ενός δυνάστη, ενός εξουσιαστή όπως η πρέζα. Γιατί πρέπει να υπάρχει το ΚΕΘΕΑ; Όχι μόνο γιατί βοηθά τους τοξικοεξαρτημένους να καθαρίσουν, αλλά γιατί μαθαίνει τους ανθρώπους να ζουν. Να ζουν με ανθρώπους, σε δομές, να μοιράζονται τα προβλήματα τους και να συναποφασίζουν για τη ζωή τους.