«Και σε όποιον δεν του αρέσει ας μου παραδώσει τα κλειδιά», αναφώνησε έμπλεος αγανάκτησης και γεμάτος απογοήτευση, ο υπουργός επί της Αναπτύξεως. Ήταν προφανές ότι ο επικοινωνιακά υπερκινητικός υπουργός, κατά τη διάρκεια της τηλεοπτικής του εμφάνισης, ήταν αδύνατο να χωρέσει στο μυαλό του την αγνωμοσύνη των επαγγελματιών του χώρου της εστίασης. Όσο και αν οι ομοτράπεζοί του προσπαθούσαν να του μεταφέρουν τα προβλήματα των επιχειρηματιών της εστίασης, του ήταν αδύνατο να το αποδεχθεί.

Μέρες τώρα, η κάθετη παύλα στο ανοιχτό word, αναβοσβήνει άπραγη. Κάθε που σκέφτομαι να ταράξω την τεμπελιά της με ένα γράμμα που θα ξεκινήσει μια λέξη και εκείνη με τη σειρά της θα μεγαλώσει, θα γίνει πρόταση και έπειτα παράγραφος, σταματάω.

«Διασκεδαστές», «προνομιούχοι», «αριστεροί», «αντιδραστικοί», «μαύρα αμειβόμενοι». Οι αστικοί μύθοι του καφενείου συναντούν την πολιτική της σημερινής κυβέρνησης, που κάπως έτσι μοιάζει να αντιμετωπίζει τους Έλληνες μουσικούς. Στην πραγματικότητα, ο κλάδος των μουσικών αποτελείται από υψηλά καταρτισμένους επαγγελματίες, με πολυετείς σπουδές, πτυχία και ιδαίτερα προσόντα, που σήμερα βιώνουν την απόλυτη κρατική αδιαφορία και εγκατάλειψη.

Όσο επωφελής είναι η καλλιέργεια της αισιοδοξίας, τόσο επιζήμια είναι η διάψευσή της. Πρόκειται για κανόνα της πολιτικής, ο οποίος διαρκώς επαληθεύεται. Συνήθως οι άνθρωποι θέλουν να ακούν ότι το μέλλον θα είναι καλύτερo, καθώς και ότι τα όποια προβλήματα θα ξεπεραστούν γρήγορα. Εξίσου συνηθισμένο όμως είναι να απογοητεύονται όταν αυτό το καλύτερο μέλλον δεν κάνει εντέλει την εμφάνισή του. Από εκεί και πέρα, η απογοήτευση γρήγορα μετατρέπεται σε οργή.

Ο χώρος του αθλητισμού ήταν η αφετηρία των ζοφερών αποκαλύψεων από τη Σοφία Μπεκατώρου, που τόλμησε να μιλήσει γενναία για όσα είχε υποστεί.

«Δημοσιογράφοι επαγγελματίες της ψευτιάς και της διαστρέβλωσης εδώ και χρόνια, αργυρώνητοι, βαλτοί, κοινοί συκοφάντες, ειδικευμένοι γλείφτες και τζανακογλείφτες. Του κοστουμιού και της γραβάτας, της μεταξωτής κάλτσας, του καλού μεζέ, της ζεϊμπεκιάς που δεν αστειεύεται, αλλά και της γκουρμεδιάς που επιβάλλεται, του τραπεζικού λογαριασμού, της σουίτας και τα λοιπά».
Μάρω Δούκα

Δεν περιμένουμε να ωριμάσουν οι συνθήκες. Γινόμαστε οι συνθήκες.
Καλωσορίσατε στο 20/20. Ήρθε η ώρα να πιστέψουμε ξανά στα μάτια μας.

Aς κόψουμε λίγο την πλάκα κι ας μιλήσουμε λίγο σοβαρά. Τίποτα στη ζωή δεν είναι απόλυτα αμετάβλητο και κάθε εποχή μάς ωθεί σε αναθεωρήσεις, ενίοτε και ριζικές.

Όταν εστιάζουμε στην περιπτωσιολογία, υπάρχει κίνδυνος να χάσουμε τη μεγάλη εικόνα.

Με αφορμή τις πρόσφατες καταγγελίες σεξουαλικής, λεκτικής και ψυχολογικής βίας, εγείρεται για ακόμα μια φορά το ερώτημα που διαρκώς επανέρχεται στο προσκήνιο ως αναπάντητο: Διαχωρίζεται ή όχι η υψηλού επιπέδου τέχνη ή τα εξαιρετικά προπονητικά επιτεύγματα στον αθλητισμό από τις βαθιά προβληματικές πεποιθήσεις και στρεβλώσεις σε προσωπικό επίπεδο εκείνων που τα πέτυχαν;

Η πρώτη μου επαφή με την πατρίδα ήταν όταν ήμουν παιδί. Στις σχολικές γιορτές με τα γαλανόλευκα σημαιάκια και με τα άλλα, τα κίτρινα με το δικέφαλο αετό. Θυμάμαι καλά το άγχος μου αν θα καταφέρω να μάθω απ’ έξω το ποίημα -βάσανο τεράστιο. Την αγωνία μου λίγο πριν ανέβω στο ξύλινο πατάρι να το εκφωνήσω και την ανακούφισή μου όταν το μαρτύριο είχε τελειώσει οριστικά.

Η προστασία της ζωής και η διασφάλιση της υγείας δεν μπαίνουν σε καμία ζυγαριά. Δεν υπάρχει θέμα συζήτησης. Η υγεία προηγείται! Είναι δεδομένο ότι θα πρέπει να γίνουν όσα πρέπει για τη λήψη των απαραίτητων μέτρων και τη διασφάλιση των απαραίτητων συνθηκών, προκειμένου το Εθνικό Σύστημα Υγείας να αντεπεξέλθει στις αυξημένες ανάγκες.