Σοκαρισμένο δηλώνει το πανελλήνιο δια στόματος των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης μετά την ομολογία του Χαράλαμπου Αναγνωστόπουλου (ναι, είναι ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος με όνομα και επώνυμο, όχι ο «πιλότος») ότι εκείνος δολοφόνησε τη σύζυγό του στα Γλυκά Νερά και έστησε όλο αυτό το προβληματικό παραμύθι για να καλύψει τα νώτα του. Ένα "πανελλήνιο" που δεν συγκλονίστηκε και πολύ στην εκδοχή που ήθελε τρεις αλλοδαπούς ληστές να δολοφονούν την Καρολάιν. Ένα "πανελλήνιο" που στο όνομα του «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» έχει μάθει να ψέγει μόνο το διαφορετικό για όλα τα στραβά αυτού του κόσμου. Ένα "πανελλήνιο" τελικώς συμμέτοχο σε μια ακόμη γυναικοκτονία.

Συζητιέται αυτές τις μέρες στη Βουλή το νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας με τον μακροσκελή τίτλο «Για την Προστασία της Εργασίας - Σύσταση Ανεξάρτητης Αρχής «Επιθεώρηση Εργασίας» - Κύρωση της Σύμβασης 190 της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας για την εξάλειψη της βίας και παρενόχλησης στον κόσμο της εργασίας - Κύρωση της Σύμβασης 187 της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας για το Πλαίσιο Προώθησης της Ασφάλειας και της Υγείας στην Εργασία - Ενσωμάτωση της Οδηγίας (ΕΕ) 2019/1158 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 20ής Ιουνίου 2019 για την ισορροπία μεταξύ της επαγγελματικής και της ιδιωτικής ζωής» (το έκανα κόπι πάστε από τον ιστότοπο της Βουλής, βέβαια) ή αλλιώς "νομοσχέδιο Χατζηδάκη", ή, κατά την αντιπολίτευση "αντεργατικό νομοσχέδιο".

Φεύγει μια εβδομάδα που μου έχει αφήσει ένα πολύ δύσκολο συναίσθημα. Κάτι μεταξύ ντροπής και θυμού και έναν βαθύ προβληματισμό. Κάποιος κυνικός θα με ρώταγε «γιατί; Συμβαίνει κάτι διαφορετικό τώρα που δεν συνέβαινε παλιά;». Δεν έχω απάντηση σε αυτό. Ίσως εγώ προσωπικά βιώνω λίγο πιο δύσκολα τα πράγματα πια.

Μεσημέρι Σαββάτου και αρχίζει να "σκάει" η πληροφορία πως 2 με 4 Ιουλίου στα Ιωάννινα, θα λάβει χώρα με βυζαντινή μεγαλοπρέπεια, το "1ο Πανελλήνιο Συνέδριο Γονιμότητας & Αναπαραγωγικής Αυτονομίας - Όρια και Επιλογές". 

Όταν ο εχθρός σου σε κατηγορεί, να χαίρεσαι κι όταν ο εχθρός σου σε επαινεί να ανησυχείς. Παλιά κινεζική παροιμία,ή κάτι τέτοιο. Σε κάθε περίπτωση όταν ξαφνικά ακούς καλά λόγια από τον/την πρώην ή κάτι ετοιμάζει, ή κάτι θέλει. Σίγουρα δεν το κάνει για το καλό σου.

Τα κοριτσάκια από το δημοτικό κιόλας μαθαίνουμε να κρύβουμε το σώμα μας για να μην προκαλέσει τ αγόρια. Μαθαίνουμε ότι είναι ντροπή να έχουμε βυζάκια, να αναπτυσσόμαστε, να έχουμε περίοδο.

Παρατήρηση 1^η: Υπάρχει κάτι πιο γελοίο από τον γελοίο; Υπάρχει. Ο γελοίος που με εξυπνακισμούς πάει να παραστήσει τον ξύπνιο.
Παρατήρηση 2^η: Το εργατικό λαϊκό κίνημα δεν βρίσκεται και στα καλύτερά του. Αυτή η «ήττα», όμως, όσο κι αν φαίνεται οξύμωρο, έχει και κάτι το θετικό. Έχει αποθρασύνει τους σμπίρους του συστήματος.
Οι τελευταίοι λόγω της αμορφωσιάς τους περί την γεωμετρία της Ιστορίας και θεωρώντας αμετάβλητους τους συσχετισμούς υπέρ της τάξης της οποίας αποτελούν τους οργανικούς διασκεδαστές της, δεν νιώθουν την ανάγκη των προσχημάτων. Έτσι μας παρέχουν αφειδώς τα διαπιστευτήρια και της χυδαιότητας και της μαυρίλας τους.

Μην πιστεύεις ότι η συζήτηση είναι για τρίχες. Η συζήτηση που, ευτυχώς, άνοιξε η γνωστή πολιτεύτρια της ΝΔ (κατά το «γνωστός δημοφιλής ηθοποιός») συγκεντρώνοντας σχεδόν ολική κατακραυγή, είναι μια όχι μόνο άκρως πολιτική συζήτηση, αλλά είναι και μια συζήτηση που διαπερνά τις δεκαετίες, έχοντας μάλιστα τις ρίζες της στην Μεταπολίτευση. Κατά κάποιο τρόπο θα έπρεπε να ευχαριστούμε την κυρία αυτή που την ξεκαθάρισε και στην δίκη μας δεκαετία.

Ο νεολογισμός της εβδομάδας, που αξιώθηκε το δεκαπεντάλεπτο της δημοσιότητας που του αναλογεί, οφείλεται στον υπουργό Προστασίας του ένστολου Πολίτη, τον κ. Χρυσοχοΐδη, ο οποίος, από το βήμα της Βουλής θέλησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από τις αλλεπάλληλες μαφιόζικες εκτελέσεις υποστηρίζοντας ότι «αύξηση της εγκληματικότητας δεν υπάρχει» αλλά ότι «η βαρβαρότητα στα Γλυκά Νερά και ο κύκλος αίματος των μπράβων» προκάλεσαν «εγκληματοφοβία·  ότι υπάρχει σύγχυση μεταξύ εγκληματοφοβίας και εγκληματικότητας, και ότι η εγκληματοφοβία αυξάνεται αλλά όχι η εγκληματικότητα».

Η πρώτη μου μετεφηβική δουλειά ήταν στην Ομόνοια, στην εφημερίδα «Αυγή» του Γρήγορη Γιάνναρου, δίπλα ακριβώς στο κακόφημο τσοντάδικο Σταρ. ´Ομως τότε, η Ομόνοια ήταν η Ομόνοια και της «Καθημερινής» και της «Ημερήσιας» και του «Μπακάκου» και του «Χτιστάκη» με τους διάσημους λουκουμάδες που έφταιγαν για πολλά ανεπιθύμητα κιλά μιας ολόκληρης γενιάς δημοσιογράφων.