Δεν είναι πια και καμιά ανατρεπτική διαπίστωση: η αντίληψή μας περί πολιτικής, κοινωνίας, θέσεων, λέξεων και στάσεων, είναι μια μεγάλη σειρά παρανοήσεις.

Ας αφήσουμε προσωρινά στην άκρη όλα τα υπόλοιπα που είπε η Υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε το μεσημέρι της 19.2.21. Ας αφήσουμε προσωρινά στην άκρη όλα όσα μπορεί να της καταλογίσει κανείς σε επίπεδο πολιτικής ευθύνης, την οποία αρνείται με πείσμα και αυτοπεποίθηση στρουθοκαμήλου να αναλάβει, προκειμένου να παραμείνει στη θέση της, επικαλούμενη κωμικοτραγικά επιχειρήματα, όπως η «βαθιά υποκριτική τέχνη» του Λιγνάδη, χάρη στην οποία κατάφερε να την εξαπατήσει. Και ας μείνουμε στις δύο βασικές της αποφάνσεις: πρώτον, ότι ο Δημήτρης Λιγνάδης «είναι ένας επικίνδυνος άνθρωπος» και δεύτερον, ότι «αυτό προκύπτει τώρα».

Αποκωδικοποιούμε όσα είπε ή δεν είπε η υπουργός Πολιτισμού στην συνέντευξη Τύπου και εξηγούμε γιατί εμάς, μας έπεισε.

“Γνωστός πρωθυπουργός - τουρίστας και το περιβάλλον του δεν είχε ποτέ φιλική σχέση με γνωστό σκηνοθέτη - ηθοποιό".
“Δεν υπάρχει διορισμένος πρώην καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου. Είναι ηθοποιός”.
“Ωχ, ένας Λιγνάδης στον ώμο μου”.

Κάθε πανευρωπαϊκή μέτρηση κοινής γνώμης το τελευταίο διάστημα καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα: «με φόντο τη συνεχιζόμενη πανδημία, οι πολίτες παραμένουν απαισιόδοξοι». Μεταξύ των απαισιόδοξων, την πρωτιά την έχουν οι Έλληνες.

Δεν σταματά να με εκπλήσσει ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης με τον τρόπο που σκέφτεται και λειτουργεί.

Η σαπίλα που έχει πνίξει πολλούς τομείς της Ελληνικής κοινωνίας αποκαλύπτεται κάθε τρεις και λίγο με διάφορες αφορμές. Τη μία είναι η διαφθορά, την άλλη είναι τα οικονομικά σκάνδαλα, την τρίτη η προώθηση των ημετέρων, την άλλη το δίκιο του δυνατού και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Τώρα τελευταία, οι μονίμως εμβρόντητοι από τις αποκαλύψεις νοικοκυραίοι, πέφτουν από τα σύννεφα με τις αποκαλύψεις σεξουαλικής βίας στον αθλητισμό, στο θέατρο, στη δημοσιογραφία.

Παιδιά ο Μπακογιάννης τους έδωσε σκουπάκια παιδιά. Σκουπάκια παιδιά, σκουπάκια τους έδωσε να καθαρίσουν την Αθήνα. Σκουπάκια από άχυρο, απ’ αυτά που είχαν οι μάγισσες στα παραμύθια.

Προφανώς οι επικοινωνιολόγοι τους έχουν πει «ακόμα και στην μεγαλύτερη καταστροφή ή στη μεγαλύτερη τραγωδία, εσείς θα χαμογελάτε, θα βγάζετε φωτογραφίες για τα σόσιαλ μίντια σα να είστε σε διακοπές και θα αφήνετε τα κανάλια να κάνουν την “βρώμικη” δουλειά».
Δεν εξηγείται αλλιώς τέτοια αναισθησία.
Διακοπές ρεύματος είναι κ. Μητσοτάκη. Ρεύματος!

Θυμάστε εκείνον τον ανύπαρκτο αστυνομικό που για καμιά δεκαετία αργόσβηνε στο νοσοκομείο, αναλόγως των πολιτικών εξελίξεων; Αναβόσβηνε κάθε φορά, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, ώστε να ταιριάζει και με το κλίμα αγάπης των ημερών.

Τα τελευταία χρόνια συνεχώς σκεφτόμαστε ότι «αυτό δεν μπορεί να συμβεί» και συνεχώς «αυτό που δεν μπορεί να συμβεί» τελικά μια χαρά συμβαίνει. Στη συνέχεια, συνηθίζουμε αυτό που λίγο πριν μας φαινόταν αδιανόητο και πάμε για το επόμενο.