Υπάρχει, λοιπόν, στην Τέχνη, κάτι πολύ πιο αποτελεσματικό και ειλικρινές από τα να είσαι απλά ένας φτασμένος, ικανός και ισχυρός καλλιτέχνης. Το να βαδίζεις με τα γόνατά σου τσακισμένα στο δρόμο σου προς το «φτάσιμο».

“Ανοίγω το παράθυρο. Ταξίδια μού φέρνουν τα χειρόγραφα πίσω. Στρίβουν τα λόγια μου δεν μου αρκούν. Ανοίγω καινούργιους λογαριασμούς με ανθρώπους και τόπους. Δεν λένε να κλείσουν. Όσο να ’ρθούνε τα πρόσωπα στο φως γυρνάνε τα χρόνια
Τα ποιήματα γραφτήκαν ανάμεσα 1965 και 1977. Θα έπρεπε να βγούνε νωρίτερα, όπως αίφνης με μια σπρωξιά κλείνεις την πόρτα κατάμουτρα στη νύχτα μην μπει το σκοτάδι στον ύπνο των πουλιών. Ένα φως βρέχει στα φύλλα. Πάμε.” (Βορεινός τομέας 916, Μετρονόμος)

Μέχρι το θάνατό του, στα σαράντα έξι του από υπερβολική δόση ναρκωτικών τέτοιες μέρες επτά χρόνια πριν, ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν ήταν μόνο εκείνος που θαυμάζαμε, μόνο εκείνος που ειδωλοποιούσαμε, μόνο εκείνος που ξεχωρίζαμε.

«Ξέρετε ποιος είμαι τα τελευταία 35 χρόνια. Ας μην καταδικάσουμε συλλήβδην όλο το θέατρο».

Μέσα στην πανδημία το σίγουρο είναι ότι έχουμε ξεχάσει όλους εκείνους που δίνουν μάχη για να κρατηθούν στη ζωή, να βγουν νικητές και από άλλες ασθένειες. Μου το έλεγαν στην εκπομπή πριν από λίγες μέρες μέλη οργανώσεων καρκινοπαθών. Πόσο δύσκολο είναι να προγραμματιστούν χειρουργεία, χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες. Και να έχουν ταυτοχρόνως και το φόβο να μη νοσήσουν και από τον Covid-19.

Ο σημαντικός μουσικός και τραγουδοποιός Δημήτρης Μυστακίδης παραμένει δημιουργικός, έχοντας ταυτόχρονα το βλέμμα του στραμμένο σε όσους συναδέλφους του έχουν μείνει αβοήθητοι μέσα στην υγειονομική κρίση. 

Το τραγούδι ξεκινούσε με μια εισαγωγή ασυνήθιστη, με ένα μουσικό θέμα που δεν μπορούσες να προβλέψεις τη μελωδική εξέλιξή του και ταυτόχρονα στιβαρό και αδιαπραγμάτευτο.

Με τα φώτα της σκηνής σβηστά εξαιτίας της πανδημίας, η περασμένη χρονιά αποδείχθηκε μια μάχη με το χρόνο για όλους τους ανθρώπους του θεάτρου. Ηθοποιοί, σκηνοθέτες, παραγωγοί και όλοι οι εργαζόμενοι, επλήγησαν σε καταστροφικό βαθμό από τα μέτρα περιορισμού της πανδημίας, με αποτέλεσμα πολλές παραγωγές να μην καταφέρνουν να κάνουν πρεμιέρα ή να ρίχνουν απροσδόκητα αυλαία, παρά τις προετοιμασίες και πρόβες μηνών.

Ο κάθε ένας από αυτούς θα άξιζε μια θέση στα ρόστερ των μεγάλων δισκογραφικών εταιριών της δεκαετίας του ’60 και του ’70. Οι νέοι αυθεντικοί λαϊκοί τραγουδιστές και τραγουδίστριες είναι εδώ και μοιάζουν ικανοί να κουβαλήσουν το καλό λαϊκό τραγούδι στις πλάτες τους για τις επόμενες δεκαετίες.

Μια χειμωνιάτικη μέρα του 1903, στην Βόρεια Καρολίνα, δύο άγνωστα αδέλφια από το Οχάιο, ο Γουίλμπερ και ο Όρβιλ Ράιτ, έγραψαν ιστορία. Η εποχή των πτήσεων είχε μόλις αρχίσει. Ποιοι ήταν, όμως, οι αδελφοί Ράιτ και τι ρόλο έπαιξε η οικογένειά τους στο να πετύχουν αυτό το απίθανο κατόρθωμα;

Τον περασμένο Οκτώβρη κυκλοφόρησε σε βιβλίο, από τις εκδόσεις Πόλις, η αγόρευση της δικηγόρου Πολιτικής Αγωγής για την υπόθεση της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, Χρύσας Παπαδοπούλου. Το βιβλίο φέρει τον τίτλο «Όρθιος σε δημόσια θέα: Η αγόρευση στη δίκη της Χρυσής Αυγής» και περιλαμβάνει την αγόρευση αυτούσια, όπως σχεδιάστηκε αρχικά για να εκφωνηθεί ενώπιον του δικαστηρίου και για καταχώριση στα πρακτικά της δίκης.

Στροφάρουμε πολιτικά έτσι κι αλλιώς. Σε ρυθμούς που σίγουρα θα ξεπεράσουν το κόκκινο του κόφτη. Ο Μίκης Θεοδωράκης έλεγε ότι η πολιτική, με την πλατιά, την πραγματική της έννοια, δεν είναι ασχολία, δεν είναι επάγγελμα, αλλά καθημερινό καθήκον του κάθε πολίτη προς την πολιτεία. Είναι το πέρασμα από το «εγώ» στο «εμείς», από τα στενά προσωπικά μας ενδιαφέροντα στο ενδιαφέρον για τον διπλανό μας, για το μέλλον της χώρας. Αυτή είναι μια πλευρά του Μίκη που δεν νομίζω να υπάρχει Έλληνας και όχι μόνο που δεν γνωρίζει. Πάμε σε άλλα μονοπάτια.