Ο "δάσκαλος" επέστρεψε, ξηλώνοντας τον φασισμό από τους τοίχους των τάξεων που μεγαλώνει το μέλλον μας.
«Ζει, Ζει, Ζει» το σύνθημα που έγινε παλμός της καρδιάς όλων των προοδευτικών ανθρώπων μετά την δολοφονία του Γρήγορη Λαμπράκη.
Οι εκδόσεις Αντίποδες είχαν την μεγάλη καλοσύνη να αποστείλουν στο 2020mag.gr κάποια από τα νέα τους βιβλία, προκειμένου να τα διαβάσουμε και να τα προτείνουμε σε αναγνώστες. Ανάμεσα σε αυτά, η πρώτη ποιητική συλλογή της Άνιας Βουλούδη, «Η πλατεία ως μια βέβαιη κατάληξη».
Είναι ένας από τους τραγουδιστές και τραγουδοποιούς που κουβαλάνε στις αποσκευές τους το καινούργιο, με τον καθαρό τρόπο που έχει επιλέξει να κινείται στο χώρο και να εκφράζει την άποψή του για τα πράγματα. Ζητήσαμε από τον Θοδωρή Μαυρογιώργη να κάνει μια στάση στο www.2020.mag και να μας ανοίξει τη βαλίτσα του, λίγο πριν πάρει και πάλι το δρόμο του για ακόμη περισσότερα τραγούδια, ακόμη μεγαλύτερες προκλήσεις.
Ένα πολύτιμο μικρό βιβλιαράκι με μια επιλογή από τους περιβόητους αφορισμούς του Βάλτερ Μπένγιαμιν με τον αινιγματικό τίτλο «Νο 13» κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κίχλη, σε μετάφραση και επίμετρο του Κώστα Κουτσουρέλη. Εξήντα πέντε θέσεις για τα βιβλία και τις πόρνες- με σαρκαστικούς παραλληλισμούς, την κριτική, τους σνομπ και την ευτυχία.
Ποιος δίνει σημασία στις Χρυσές Σφαίρες;
Κανείς. Και όλοι! Καλώς ή κακώς, το “χολ” των Όσκαρ έχει την ίδια αντιμετώπιση με το σαλόνι: όλοι το σνομπάρουν, αλλά ε, όλο και το ψιλοκοιτάνε. Με τον ίδιο περίπου τρόπο που κι αυτό “κοίταξε” μα σνόμπαρε τη σειρά που δικαίως πια μπορεί ν’ απειλεί την Ένωση Συντακτών Ξένου Τύπου του Χόλιγουντ πως...
Στα πόσα χρόνια καλλιτεχνικής ζωής κάποιου έρχεται η «ενηλικίωση»; Για τους πολλούς, συνδέεται με την ευρεία αναγνωρισιμότητα του καλλιτέχνη. Προσωπικά, από την πρώτη φορά που είδα τη Μαρία Παπαγεωργίου πάνω στη σκηνή, κατάλαβα ότι ήταν ήδη «ενήλικη»: Μια χαρισματική ερμηνεύτρια με υψηλό αίσθημα καλλιτεχνικής ευθύνης, που συνδημιουργεί με το κοινό της μια νέα συνθήκη πολιτισμού.
Υπάρχει, λοιπόν, στην Τέχνη, κάτι πολύ πιο αποτελεσματικό και ειλικρινές από τα να είσαι απλά ένας φτασμένος, ικανός και ισχυρός καλλιτέχνης. Το να βαδίζεις με τα γόνατά σου τσακισμένα στο δρόμο σου προς το «φτάσιμο».
“Ανοίγω το παράθυρο. Ταξίδια μού φέρνουν τα χειρόγραφα πίσω. Στρίβουν τα λόγια μου δεν μου αρκούν. Ανοίγω καινούργιους λογαριασμούς με ανθρώπους και τόπους. Δεν λένε να κλείσουν. Όσο να ’ρθούνε τα πρόσωπα στο φως γυρνάνε τα χρόνια
Τα ποιήματα γραφτήκαν ανάμεσα 1965 και 1977. Θα έπρεπε να βγούνε νωρίτερα, όπως αίφνης με μια σπρωξιά κλείνεις την πόρτα κατάμουτρα στη νύχτα μην μπει το σκοτάδι στον ύπνο των πουλιών. Ένα φως βρέχει στα φύλλα. Πάμε.” (Βορεινός τομέας 916, Μετρονόμος)
Μέχρι το θάνατό του, στα σαράντα έξι του από υπερβολική δόση ναρκωτικών τέτοιες μέρες επτά χρόνια πριν, ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν ήταν μόνο εκείνος που θαυμάζαμε, μόνο εκείνος που ειδωλοποιούσαμε, μόνο εκείνος που ξεχωρίζαμε.
«Ξέρετε ποιος είμαι τα τελευταία 35 χρόνια. Ας μην καταδικάσουμε συλλήβδην όλο το θέατρο».
Μέσα στην πανδημία το σίγουρο είναι ότι έχουμε ξεχάσει όλους εκείνους που δίνουν μάχη για να κρατηθούν στη ζωή, να βγουν νικητές και από άλλες ασθένειες. Μου το έλεγαν στην εκπομπή πριν από λίγες μέρες μέλη οργανώσεων καρκινοπαθών. Πόσο δύσκολο είναι να προγραμματιστούν χειρουργεία, χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες. Και να έχουν ταυτοχρόνως και το φόβο να μη νοσήσουν και από τον Covid-19.
Ο σημαντικός μουσικός και τραγουδοποιός Δημήτρης Μυστακίδης παραμένει δημιουργικός, έχοντας ταυτόχρονα το βλέμμα του στραμμένο σε όσους συναδέλφους του έχουν μείνει αβοήθητοι μέσα στην υγειονομική κρίση.
Το τραγούδι ξεκινούσε με μια εισαγωγή ασυνήθιστη, με ένα μουσικό θέμα που δεν μπορούσες να προβλέψεις τη μελωδική εξέλιξή του και ταυτόχρονα στιβαρό και αδιαπραγμάτευτο.
Με τα φώτα της σκηνής σβηστά εξαιτίας της πανδημίας, η περασμένη χρονιά αποδείχθηκε μια μάχη με το χρόνο για όλους τους ανθρώπους του θεάτρου. Ηθοποιοί, σκηνοθέτες, παραγωγοί και όλοι οι εργαζόμενοι, επλήγησαν σε καταστροφικό βαθμό από τα μέτρα περιορισμού της πανδημίας, με αποτέλεσμα πολλές παραγωγές να μην καταφέρνουν να κάνουν πρεμιέρα ή να ρίχνουν απροσδόκητα αυλαία, παρά τις προετοιμασίες και πρόβες μηνών.
Ο κάθε ένας από αυτούς θα άξιζε μια θέση στα ρόστερ των μεγάλων δισκογραφικών εταιριών της δεκαετίας του ’60 και του ’70. Οι νέοι αυθεντικοί λαϊκοί τραγουδιστές και τραγουδίστριες είναι εδώ και μοιάζουν ικανοί να κουβαλήσουν το καλό λαϊκό τραγούδι στις πλάτες τους για τις επόμενες δεκαετίες.
Μια χειμωνιάτικη μέρα του 1903, στην Βόρεια Καρολίνα, δύο άγνωστα αδέλφια από το Οχάιο, ο Γουίλμπερ και ο Όρβιλ Ράιτ, έγραψαν ιστορία. Η εποχή των πτήσεων είχε μόλις αρχίσει. Ποιοι ήταν, όμως, οι αδελφοί Ράιτ και τι ρόλο έπαιξε η οικογένειά τους στο να πετύχουν αυτό το απίθανο κατόρθωμα;
Τον περασμένο Οκτώβρη κυκλοφόρησε σε βιβλίο, από τις εκδόσεις Πόλις, η αγόρευση της δικηγόρου Πολιτικής Αγωγής για την υπόθεση της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, Χρύσας Παπαδοπούλου. Το βιβλίο φέρει τον τίτλο «Όρθιος σε δημόσια θέα: Η αγόρευση στη δίκη της Χρυσής Αυγής» και περιλαμβάνει την αγόρευση αυτούσια, όπως σχεδιάστηκε αρχικά για να εκφωνηθεί ενώπιον του δικαστηρίου και για καταχώριση στα πρακτικά της δίκης.
Στροφάρουμε πολιτικά έτσι κι αλλιώς. Σε ρυθμούς που σίγουρα θα ξεπεράσουν το κόκκινο του κόφτη. Ο Μίκης Θεοδωράκης έλεγε ότι η πολιτική, με την πλατιά, την πραγματική της έννοια, δεν είναι ασχολία, δεν είναι επάγγελμα, αλλά καθημερινό καθήκον του κάθε πολίτη προς την πολιτεία. Είναι το πέρασμα από το «εγώ» στο «εμείς», από τα στενά προσωπικά μας ενδιαφέροντα στο ενδιαφέρον για τον διπλανό μας, για το μέλλον της χώρας. Αυτή είναι μια πλευρά του Μίκη που δεν νομίζω να υπάρχει Έλληνας και όχι μόνο που δεν γνωρίζει. Πάμε σε άλλα μονοπάτια.
